«Μην είσαι βλαξ, μην είσαι βλαξ, κάτσε και στείλ’ το μ’ ένα φαξ». Το στιχάκι το είχαμε επινοήσει τα φοιτητικά χρόνια, όταν πρωτοείχε μπει το φαξ στη ζωή μας. Ηταν θαυμαστό ότι, σε λίγο διάστημα, μπορούσαμε να στείλουμε φωτοτυπίες εγγράφων, ιδιόχειρα σημειώματα, ακόμα και φωτογραφίες σε διάφορα άλλα σημεία της γης σχεδόν την ίδια στιγμή. Η τεχνολογία έτρεχε πιο γρήγορα από την εποχή μας και υπήρχε ενθουσιασμός – μια εποχή που για να αποκτήσεις τηλέφωνο έπρεπε να έχεις μερικών χρόνων υπομονή και καλό βύσμα.
Θυμάμαι τον ΜΙΤ Mitropoulos, αρχιτέκτονα και καλλιτέχνη του μοντερνισμού, μάλλον το 1985, να επιχειρεί να συνδέσει κοινότητες καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο σε μια ταυτόχρονη καλλιτεχνική πράξη, η οποία να καταλήγει σε μια Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών που είχε διοργανωθεί στη Θεσσαλονίκη – σε μια τέτοια ομάδα, από την Αθήνα, μας παραχώρησε το φαξ της η εφημερίδα «Αυγή», που διέθετε ένα από τα πρώτα μηχανήματα τηλεομοιοτυπίας στην Ελλάδα, δωρεά της οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού Καναδά. Η χρήση της τεχνολογίας ήταν, τότε, ταυτόσημη της εξωστρέφειας και του μοντερνισμού – και ως νέοι, ήμασταν περήφανοι που συμμετείχαμε στην πρόοδο.
Χθες, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης ανακοίνωσε την κατάργηση του φαξ από το Δημόσιο. Πλέον, ηλεκτρονική επικοινωνία και δίκτυα. Υπέροχο νέο, αλλά με μελαγχολεί. Διότι το φαξ είναι πλέον κάτι πολύ παλιό, κάτι παρωχημένο – και το δυστύχημα είναι ότι, μολονότι έχουμε συντονιστεί με την ψηφιακή εποχή μας, δεν είμαστε πλέον τα γεμάτα ιδέες και όρεξη ζωηρά παιδιά.
Δε βαριέστε, χάσαμε το φαξ, αλλά ιδέες και όρεξη έχουμε ακόμα.
