Είχαμε συνηθίσει μια διαφορετική πραγματικότητα. Κάθε φορά που κάποιος έλληνας αξιωματούχος εμφανιζόταν σε διεθνή μέσα, ο δημοσιογράφος υιοθετούσε ύφος δασκάλου που μαλώνει, έστω καλοπροαίρετα, ένα έξυπνο παιδί που αρνείται πεισματικά να διαβάσει τα μαθήματά του. Ο Ελληνας συνήθως θα προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, ρίχνοντας – δίκαια ή άδικα, λίγη σημασία είχε – το βάρος της ευθύνης αλλού. Η Ευρώπη, το ΔΝΤ, η παγκόσμια κρίση: συνήθως κάποιος άλλος έφταιγε για την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα, για τα μέτρα που δεν λήφθηκαν στην ώρα τους, για το κακό το ριζικό και το κακό μας το κεφάλι. Στελέχη τριών κομμάτων, αυτών που διαχειρίστηκαν την κρίση τα τελευταία δέκα χρόνια, σε κάθε τους δημόσια εμφάνιση προετοιμάζονταν να παίξουν άμυνα. Ηταν αυτοί που έπρεπε να απολογηθούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ