Καραντίνα μέρα εικοστή, εικοστή πέμπτη; Ποιος ξέρει, έχω χάσει το μέτρημα. Δεν έχει και κανένα νόημα πλέον να το σκέφτομαι. Ευτυχώς η πολλή δουλειά δεν με αφήνει να βαρεθώ να κάθομαι. Ολοι γνωρίζουν ότι είμαι σπίτι και θα μου ζητήσουν ό,τι χρειάζονται, ό,τι ώρα το χρειάζονται. Τέρμα και το βασικό ωράριο εργασίας με αυτήν την ιστορία.

Αυτό που με σκοτώνει κάθε μέρα, είναι να ακούω τον πατέρα μου στο πρωινό μας τηλεφώνημα να με ρωτάει «πότε θα μας έρθεις» και εγώ να απαντώ «τον άλλο μήνα ίσως». Tώρα περιμένω να δω αν λειτουργήσει το skype του για να δω τους γονείς μου ηλεκτρονικά. Ποιος θα το φανταζόταν, πέντε χιλιόμετρα μακριά μου είναι, όχι σε άλλη πόλη, ούτε σε άλλη χώρα. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει.