Η κυρία Αγάθη ήταν πάντα κυρία του κόσμου. Μία κυρία που είχε μάθει να είναι πάντα με κόσμο. Ακόμα και τώρα στα 90 της. Κάθε φορά που μιλούσαμε προ καραντίνας και τύχαινε να μην έχει περάσει κανείς από το σπίτι της, ήταν σε κατάθλιψη. «Ε τι θες να κάνω; Μόνη μου είμαι», συνήθιζε να λέει σουφρώνοντας τη μύτη της κι ας μην την έβλεπα. Με την ανακοίνωση των περιορισμών περίμενα τα χειρότερα. Η κυρία Αγάθη όμως έμεινε σπίτι και απαγόρευσε και σε όλους τις επισκέψεις. Φοράει μάσκα χρωματιστή και γάντια, βγαίνει για περπάτημα και δίνει στο τηλέφωνο να καταλάβει. Απλά τώρα είμαι εγώ σε θέση να κατανοήσω τη μοναξιά της γιαγιάς μου την περίοδο που ήμασταν ελεύθεροι.