Ας τον ονομάσουμε Γιάννη… Είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Ησυχος και γενικά υπάκουος. Τον συνάντησα πριν από μερικές ημέρες ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μου. Κρατούσε στο χέρι μια τσάντα με ψώνια και φορούσε μάσκα. Σταμάτησε στα δύο μέτρα και χαμογέλασε. «Θα περάσει κι αυτό, αν βέβαια κάνουμε κι εμείς αυτά που πρέπει», μου είπε. Δεν προσπαθούσε να δείξει ότι δεν φοβάται. Απλά ήθελε να έχει θετική σκέψη, προσπαθώντας πάντα να φροντίζει τον εαυτό του. Χωρίσαμε με ένα «γεια» και στη διαδρομή προς το σπίτι σκεφτόμουν πόσο καλύτερα θα ήταν όλα αν οι άνθρωποι σκέφτονταν όπως αυτός. Λίγο αργότερα άκουσα για τον κόσμο στις παραλίες και τις εθνικές οδούς… Α, ρε Γιάννη…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή