Η εκκένωση του καταυλισμού στον Εβρο είναι ένα καλό νέο μέσα στον ζόφο των ημερών. Είναι πρωτίστως για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που χρησιμοποίησε ως μέσο εκβιασμού η τουρκική ηγεσία για πετύχει τους όποιους σκοπούς της που βέβαια κάθε άλλο παρά ουμανιστικοί ήταν. Η εργαλειοποίηση αυτή ήταν από κάθε άποψη απάνθρωπη.

Η εξέλιξη αυτή είναι φυσικά θετική και για τη χώρα μας. Οχι μόνο επειδή η εκκένωση του καταυλισμού φέρνει το τέλος της πίεσης που ασκήθηκε στα σύνορα. Αλλά κι επειδή η πίεση αυτή αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από την ελληνική κυβέρνηση. Ο εκβιασμός δεν πέρασε. Ο τούρκος πρόεδρος πήρε ένα μάθημα, το οποίο ελπίζει κανείς να του φανεί χρήσιμο για το μέλλον.

Η επιτυχία αυτή δεν ήρθε φυσικά από μόνη της. Χρειάστηκε αποφασιστικότητα και ψυχραιμία από την ελληνική πλευρά. Χρειάστηκε και η αποφασιστική στάση της Ευρώπης και ειδικά της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα περιθώριο στην Αγκυρα για να οδηγήσει το παζάρι εκεί όπου ήθελε. Χρειάστηκε συνολικά μια οργανωμένη απάντηση.

Κι αυτό το τελευταίο είναι ένα μάθημα για την ίδια την Ευρώπη. Η γρήγορη, αποφασιστική και χωρίς αστερίσκους αντίδραση είναι αυτή που ενδείκνυται σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Και έρχεται μόνο όταν οι εταίροι αντιλαμβάνονται, όπως στην περίπτωση του Εβρου, πως υπάρχει ένα κοινό, ευρωπαϊκό συμφέρον που πρέπει να τύχει της μέγιστης δυνατής υπεράσπισης. Αυτό είναι το μάθημα του Εβρου. Αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός για την αντιμετώπιση κάθε κρίσης από εδώ και στο εξής.