Στις 21 Μαρτίου ήταν η εαρινή ισημερία. Από τότε η μέρα άρχισε να μεγαλώνει. Και το Σάββατο αλλάζει η ώρα – αυτό το «περισσότερο φως» που πάντα λειτουργούσε ως εναρκτήριο σύνθημα για την ευφορία του summer is loading. Ο ήλιος θα δύει λίγο πριν από τις οκτώ. Ε, και; Εχει καμιά σημασία σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες; Ετσι κι αλλιώς «χυλός» ο χρόνος μου. Ξυπνάω το πρωί, πίνω καφέ και ξανακοιμάμαι. Τρώω για μεσημέρι στις 10 το βράδυ και κάποιες φορές, που με τράβηξε κάποια σειρά έως τα ξημερώματα, πήρα το πρωινό μου πριν κοιμηθώ. Εφυγε η αγωνία του «θα αργήσω», του «δεν προλαβαίνω». Αν ο ήλιος έβγαινε το βράδυ, το ίδιο θα ήταν. Ωστόσο μέσα σε αυτήν την απόλυτη αποδέσμευση, συνειδητοποιώ τον «πολιτισμό» του ωραρίου. Αυτόν ακριβώς που τώρα μου λείπει.
Αν είσαι συνδρομητής
ξεφύλλισε Τα ΝΕΑ
