Ο Ρουγκάνι, ο Γκομπέρ, ο Τόμπκινς, ο Μίτσελ, τρεις παίκτες της Λέστερ, ένας εκπρόσωπος της Μακλάρεν, τρεις παίκτριες της γυναικείας ομάδας της Ρεάλ Σοσιεδάδ και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα. Από την Αμερική έως την Ιταλία και από την Ισπανία έως την Αυστραλία, ο κορωνοϊός δεν χτυπά πλέον την πόρτα του αθλητισμού, αλλά έρχεται σε μετωπική μαζί του. Ηταν λογικό πως θα γίνει, οι αθλητές δεν ζουν σε καραντίνα. Και οι σύλλογοι είναι ζωντανοί οργανισμοί που θα ερχόταν η στιγμή να δουν το πρόβλημα μέσα στο σπίτι τους.
Η UEFA είναι έτοιμη να διακόψει τις διοργανώσεις της και να μη διεξάγει το EURO, η Ευρωλίγκα έβαλε στοπ, το ίδιο και το NBA, τα πρωταθλήματα σταματούν παντού. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λένε, όμως στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως ήδη είναι αργά. Και πως θα έπρεπε νωρίτερα να είχαν σκεφτεί όλοι να σταματήσουν τον αθλητισμό και να μη βάζουν σε κίνδυνο τόσο κόσμο.
Ηδη στο Λίβερπουλ εμφανίστηκαν δέκα νέα κρούσματα λίγες ώρες μετά το ματς της ομάδας του Κλοπ με την Ατλέτικο Μαδρίτης, που η UEFA επέτρεψε να γίνει με ανοιχτές τις πόρτες. Το κρούσμα στον Τόμπκινς της Ρεάλ Μαδρίτης βάζει σε κίνδυνο – και σε καραντίνα – τη Μιλάνο που αντιμετώπισε πριν από λίγες μέρες τους Μαδριλένους. Αν είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ λίγες έστω μέρες νωρίτερα, δεν θα είχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις το θέμα του κορωνοϊού.
Και δεν είναι μόνο θέμα της Ευρώπης. Στο NBA, που κατεβάζουν ρολά και εκεί, δεν προχώρησαν στον παραμικρό έλεγχο προς οποιονδήποτε παίκτη πριν βρεθεί το πρώτο κρούσμα, δεν αποφάσισαν να πάρουν έκτακτα μέτρα, με αποτέλεσμα και εκεί να υπάρχουν ολόκληρες ομάδες πια σε καραντίνα. Η πρόληψη είναι το νούμερο ένα μέτρο που πρέπει ο καθένας, συλλογικά και ατομικά, να πάρει. Μονάχα έτσι θα νικηθεί ο ιός, μονάχα έτσι θα επιστρέψει η καθημερινότητα σε φυσιολογικά επίπεδα.
