Ενα δεντράκι μες στη σουρεάλ κανονικότητα

Τα Χριστούγεννα στην Αθήνα έμοιαζαν πάντοτε σαν μια πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα. Σαν να είμαστε όλοι καθηλωμένοι στην κανονική καθημερινότητά μας στην οποία, ταυτοχρόνως πρέπει υποχρεωτικά όλοι να ζήσουμε μια κατάσταση εξαιρετική, να ψωνίσουμε όλοι μαζί, να στολίσουμε όλοι μαζί, να γεμίσουμε τα καφέ και τα μαγαζιά, να συμμετέχουμε κάπως σε ένα κοινό πνεύμα. Ισως να είναι έτσι παντού δηλαδή, αλλά όπως είναι τα πράγματα γενικώς στην πρωτεύουσα, με σκουπίδια, επεισόδια, πακτωμένα από ανθρώπους μέσα μαζικής μεταφοράς που αργούν και ταλαιπωρούν, φτώχεια και αστέγους όπου γυρίσει το μάτι σου, κάπως σου χτυπάει πιο έντονα, κάνει ένα κοντράστ. Σαν τους χαρούμενους στολισμούς στα μαγαζιά, πίσω από τους οποίους τρέχουν χαμηλόμισθοι υπάλληλοι σαν παλαβοί να εξυπηρετήσουν τις ορδές σε γιορτινό ωράριο, εισπράττοντας τρομερή αγένεια κι έλλειψη κατανόησης από πολλούς από τους καταναλωτές (παρεμπιπτόντως, πείτε μια ευχή σε αυτόν που σας εξυπηρετεί όταν ψωνίζετε, ένα ευχαριστώ, τζάμπα είναι και κάνει καλό στην ψυχή). Τα Χριστούγεννα λειτουργούν σαν μια κοινωνική ψευδαίσθηση ενώ η καθημερινότητα συνεχίζεται. Μέσα σε αυτό το κλίμα, μπήκε στην επικαιρότητα φέτος και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Εξαρχείων, σαν μια νότα σουρεάλ. Αν προσπαθήσεις να το δεις αποστασιοποιημένα όμως έχει ενδιαφέρον αυτό το ντιμπέιτ, με λόγια και πράξεις, που γίνεται αυτές τις μέρες. Το δέντρο τοποθετείται από τον δήμο, την πολιτεία, μετά καίγεται και μετά τοποθετείται ξανά. Κάπως έτσι, ένα τυπικό αστικό χριστουγεννιάτικο δημόσιο στολίδι συμβολοποιείται ως τοτέμ κι από τις δύο πλευρές. Η πολιτεία το καθιστά σύμβολο της ισχύος της και οι αντεξουσιαστές απολαμβάνουν το κάψιμό του σαν φετίχ, μέσα στο δικό τους φαντασιακό, μιας γειτονιάς σαν το μικρό γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Οι υπόλοιποι κάτοικοι που δεν μετέχουν σε όλο αυτό έχουν βγει από το κάδρο της διαμάχης αυτής, αφού απλώς διεκδικούν μια απλή καθημερινότητα, χωρίς περισσότερες προσδοκίες από αυτές της παραδίπλα γειτονιάς – ρίχνουμε, βλέπετε, από μόνοι μας τον πήχη των προσδοκιών μας.