«Η Φυσική είναι το οξυγόνο μου, αν μου την έκοβες θα τελείωνα»

Με τον Δημήτρη Νανόπουλο έχει ξεκινήσει μια συζήτηση εδώ και πολλά χρόνια, που συνεχίζεται αδιατάρακτη είτε είναι στην Αμερική, στο Τέξας, είτε στο Ναύπλιο, είτε στην είσοδο της Ακαδημίας Αθηνών, είτε σε μια απόμερη καφετέρια. Με την έννοια ότι δεν χρειάζεται η άμεση και ζωντανή επαφή για να αισθάνεσαι πως επικοινωνείς ουσιαστικά μαζί του αφού και ένα απλό τηλεφώνημα, μια πρότασή του δηλαδή, ολοκληρώνει, σαν να μην έχει μεσολαβήσει ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, σε σχέση με την τελευταία συνάντησή σας, αυτό που θα ήθελε να σου πει. Σπάνια επιστήμονας με ένα αντικείμενο τόσο κλειστής και απροσπέλαστης για τους πολλούς σημασίας διατηρεί μια τόσο υψηλή επικοινωνιακή θερμοκρασία και ενώ ο επιούσιος άρτος του, η καθημερινότητά του, είναι ο κόσμος του Σύμπαντος και οι φυσικοί νόμοι, απολαμβάνει τα μικρά και τα ταπεινά της ζωής, όπως ένας άνθρωπος που δεν λογαριάστηκε ποτέ με την απεραντοσύνη των γαλαξιών. Δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από τον Δημήτρη Νανόπουλο ότι όπου και αν έχει φτάσει κανείς εσωτερικά ή εξωτερικά – για παράδειγμα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ή ένας μεγάλος μουσικός – το πρόβλημά του θα λυθεί στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων όποια μορφή και αν έχουν αυτές.