Ανήλικοι στην αίθουσα

Ας δούμε πρώτα τη νομική πλευρά του θέματος. Εχουμε εδώ λοιπόν ένα νόμο, συγκεκριμένα το άρθρο 37 του νόμου 3905, που απαγορεύει σε ανήλικους να παρακολουθήσουν σε κινηματογράφους κάποια ταινία αν δεν έχουν συμπληρώσει την απαιτούμενη, από την κατάταξη της ταινίας, ηλικία. Αναχρονιστικό; Εξαρτάται από τα μέλη της Διεύθυνσης Κινηματογράφου και Οπτικοακουστικών Μέσων του υπουργείου Πολιτισμού και από τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν τις ταινίες. Απ’ όσο παρατηρώ στις σχετικές σημάνσεις και γνωρίζοντας κάποια από τα μέλη αυτής της επιτροπής, έχω την αίσθηση ότι δεν κρίνουν με νοοτροπία δάσκαλου της δεκαετίας του 1960. Μήπως αυτό καθαυτό το άρθρο κλείνει ματάκι στη λογοκρισία – και αυτό ελέχθη το τελευταίο 24ωρο; Μήπως ήθελε άλλη διατύπωση, κυρίως ως προς το «απαγορεύεται», κάτι που να βάζει μέσα στη διαδικασία και τους γονείς; Ας το πρόσεχαν οι κύριοι Γερουλάνος και Ραγκούσης, υπουργοί, τότε, Πολιτισμού και Εσωτερικών, που το 2010 υπέγραψαν τον σχετικό νόμο, συγκεκριμένα τη μεταφορά του στο ΥΠΠΟ. Επρεπε να επέμβει η αστυνομία στους κινηματογράφους όπου, όπως κατήγγειλαν υπάλληλοι του ΥΠΠΟ, ανήλικοι παρακολουθούσαν τον «ακατάλληλο» «Τζόκερ»; Αυστηρά by the book, αυτή είναι η δουλειά τους.