Η ισορροπία, το μεγαλύτερο ορόσημο του Μαρτίνς

Και πώς μια τόσο επιθετική ομάδα όπως ο Ολυμπιακός κατάφερε να θέσει «βάσεις» για μια τόσο καλή αμυντική λειτουργία; Προφανώς το «μυστικό» ακούει στο όνομα Πέδρο Μαρτίνς. Στη φιλοσοφία ενός τεχνικού που πραγματικά έχει καταφέρει να σχηματίσει μια ομάδα με σπουδαία ισορροπία. Δεν το κατάφερε αμέσως ο Πορτογάλος. Πλέον όμως σε αυτή τη δεύτερη σεζόν του απολαμβάνει και αυτό ως προνόμιο της δουλειάς του. Οι Πειραιώτες έχουν βρει στο πρόσωπο του Ζοσέ Σα έναν πολύ ικανό τερματοφύλακα. Εχουν σχηματίσει από πέρυσι τη βασική αμυντική τους γραμμή (Ομάρ, Μεριά, Σισέ, Τσιμίκας, Κούτρης) και φέτος επί της ουσίας πρόσθεσαν ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ: τον εξαιρετικό Ρούμπεν Σεμέδο που αποτέλεσε και την ακριβότερη μεταγραφή του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτό το καλοκαίρι. Παράλληλα μέσα από τρεις ικανούς κεντρικούς χαφ (Γκιγέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά) έχουν σταθερά μπροστά από την άμυνα τους δύο ποδοσφαιριστές-κλειδιά για αυτή την ισορροπία. Απαντες ικανοί να συνδράμουν επιθετικά. Κυρίως όμως όλοι τους έχοντας καταλάβει καλά τις «αμυντικές» ανάγκες του ρόλου τους. Στη Λάρισα προχθές ο Ανδρέας Μπουχαλάκης έμοιαζε να… παίζει για όλους. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Παρατηρώντας με προσοχή τα ονόματα διαπιστώνει κανείς πως φτάσαμε στις επτά από τις έντεκα θέσεις του αρχικού σχήματος, διαβάσαμε δέκα ονόματα και μοναδικό νέο είναι αυτό του Ρούμπεν Σεμέδο. Το ανασταλτικό παιχνίδι λοιπόν το λες άνετα και περσινή δουλειά. Την ίδια στιγμή, από τον περασμένο Γενάρη ο Μαρτίνς εμπιστεύεται έναν winger όπως ο Γιώργος Μασούρας που η ανταπόκρισή του στις αμυντικές υποχρεώσεις είναι ανάλογη της ικανότητάς του στο γκολ. Δεν του φαίνεται του διεθνούς ακραίου, αλλά και εκείνος κάνει τόσο αθόρυβη δουλειά ανασταλτικά που για την ομάδα είναι κλειδί. Οπως κλειδί είναι η επιλογή του προπονητή να τοποθετήσει στις επιλογές σέντερ φορ, πέραν του συνήθους υπόπτου Γκερέρο, έναν ακόμα στράικερ που σε αυτό το πρώτο δείγμα γραφής κάνει μπόλικη δουλειά πίσω από την μπάλα. Τον Ελ Αραμπί, που μάλιστα είναι και πολύ ικανότερος σκόρερ από τον Γκερέρο. Αν προσθέσει κανείς και τα προνόμια που έφερε η έλευση του Ματιέ Βαλμπουενά, που με τη σειρά του είναι φοβερά «πειθαρχημένος» και στη δουλειά που του αντιστοιχεί στο γήπεδο χωρίς την μπάλα, καταλαβαίνει γιατί ο Ολυμπιακός με τα πολλά τρεξίματα, τις μεγάλες κατοχές μπάλας και τη φιλοδοξία για κυριαρχικό ποδόσφαιρο είναι πρωτίστως μια «αμυντική μηχανή». Και οι άμυνες στον αθλητισμό δεν κόβουν… εισιτήρια. Κερδίζουν όμως τίτλους. Και αποτελούν «οδηγό αισιοδοξίας» ακόμα και εκεί που ο πήχης της δυσκολίας μοιάζει τρομακτικός. Ακόμα και σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ.