Εποχούμενη ασέβεια

Τελικά το είδαμε κι αυτό. Μια νέα γυναίκα, γύρω στα σαράντα, οδηγεί ένα πολυτελές αυτοκίνητο και ανάμεσα στο τιμόνι και το στήθος της με δυσκολία συγκρατιέται ένα τάπερ με κεφτεδάκια και πατάτες που τα τρώει με βουλιμία χρησιμοποιώντας το δεξί της χέρι ενώ οδηγεί με το αριστερό. Τρόπος του λέγειν οδηγεί καθώς ανάμεσα στο αφτί της και στον ώμο του αριστερού χεριού της είναι σφηνωμένο ένα κινητό – δεν έτρωγε μόνο, αλλά μιλούσε κιόλας. Η εικόνα ήταν άκρως αντιπαθητική γιατί το ύφος της γυναίκας ανέδινε επιπλέον έναν τόνο κοσμοκρατόρισσας – ξέρετε αυτό του ανθρώπου που κάνει αυτομάτως τους δρόμους να έχουν χαραχτεί για να τους διασχίζει ο ίδιος τροπαιούχος και κατά συνέπεια να αισθάνεται πως έχει την ανθρωπότητα στα πόδια του. Είναι οι στιγμές που θα ήθελε κανείς – ο Θεός να μας συγχωρέσει – να μεταβάλλονταν αυτοστιγμεί οι συνθήκες και ας παρέσυραν κι εμάς τους ίδιους και να έβλεπε το ίδιο αυτό πρόσωπο, καθώς θα ζούσε σε μια χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση, να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα φορτηγό για να σώσει τη ζωή του φεύγοντας μακριά από τον όλεθρο. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να του γινόταν συμπαθές ένα ανθρώπινο πρόσωπο, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει με όλα τα πρόσωπα μέσα σε όλες τις «καιρικές» συνθήκες, ενώ τώρα προκαλούσε μια έντονη απέχθεια. Δεν ήταν μόνο γιατί με τον τρόπο που οδηγούσε γινόταν πολύ πιθανό το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος. Αλλά γιατί τρώγοντας και μιλώντας στο κινητό, ενώ οδηγούσε, αποκάλυπτε μια ασέβεια στην ίδια τη ζωή πολύ βαθύτερη από τη φαινομενική της αδιαφορίας για κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να υπάρξει ως θύμα της. Η ίδια θα φανταζόταν σαφώς – κι αυτή θα έδινε ως απάντηση αν συνέβαινε να τη ρωτήσει κανείς για τη συμπεριφορά της – πως βιαζόταν και ήθελε να κερδίσει χρόνο – να τον κάνει τι; -, πως η ζωή τρέχει και για να την προλάβεις δεν μπορείς να κινείσαι όπως ένας άνθρωπος παλαιότερων εποχών. Κουραφέξαλα. Οταν συμπεριφέρεσαι με ασέβεια απέναντι στον εαυτό σου, γιατί και το φαγητό και η επικοινωνία ως θεμελιακές ανάγκες της ανθρώπινης ζωής χρειάζονται έναν πολύ λεπτό χειρισμό και επιπλέον την ασέβεια αυτή δεν την κρατάς για τον εαυτό σου, αλλά την κοινοποιείς μεταβάλλοντάς τη σε δημόσιο θέαμα, μπορείς να λογαριάζεσαι ως μια νάρκη και μάλιστα εποχούμενη σε σχέση με την πρόθεση μιας κοινωνικής ευταξίας που, αν και έχει πρόρριζα διασαλευτεί, ωστόσο έστω και θεωρητικά μας χαρακτηρίζει ακόμη ως ανθρώπινα όντα.