Η πιο ανάγλυφη, και πιο απαισιόδοξη, διατύπωση ανήκει στον «Εκόνομιστ»: μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Σαλβίνι θα είναι η πιο δεξιά κυβέρνηση που θα έχει περάσει από την Ευρώπη από την εποχή του Φράνκο. Αν μάλιστα το ενδεχόμενο αυτό συνδυαστεί με ένα άτακτο Brexit, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα αντιμετωπίσει έναν θανάσιμο κίνδυνο.

Οι εκλογές τις οποίες επιδιώκει λοιπόν ο εθνικιστής υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας, καλλιεργώντας ένταση, υβρίζοντας τους αντιπάλους του, διαδίδοντας fake news και ζητώντας από τους συμπατριώτες του την «απόλυτη εξουσία», θα πρέπει να αναβληθούν. Ο πρόεδρος της χώρας, ο πολύ σοβαρός Σέρτζιο Ματαρέλα, το γνωρίζει. Και προσπαθεί να συγκροτήσει μια φιλευρωπαϊκή, αντιεθνικιστική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα κρατήσει τη χώρα σε μια φιλελεύθερη τροχιά μέχρι την άνοιξη.

Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελέσει μια μόνιμη λύση. Αργά ή γρήγορα ο ιταλικός λαός θα πρέπει να κληθεί να αποφασίσει ελεύθερα και δημοκρατικά για την τύχη του. Για να είναι λοιπόν η ετυμηγορία του εποικοδομητική και όχι διαλυτική, θα πρέπει να πειστεί ότι η θέση της χώρας είναι στην Ευρώπη και με την Ευρώπη, όχι με τη Ρωσία. Θα πρέπει να πειστεί, αντίθετα με τον βρετανικό λαό, ότι οι αποφάσεις για το μέλλον του δεν λαμβάνονται από κάποιους γκρίζους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, αλλά μέσα από διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες στις οποίες συμμετέχει και ο ίδιος.

Η κλεψύδρα αδειάζει. Η Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον ιστορικών ευθυνών.