Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στις ιστορικές σπουδές – και ειδικότερα στο δαιδαλώδες πλέγμα των διεθνών σχέσεων – προκειμένου να αποδεχτεί ανεπιφύλακτα το Δόγμα Κλαούζεβιτς, τόσο μελίρρυτα διατυπωμένο από τον ίδιον – «ο πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση των πολιτικών σχέσεων με τη συνδρομή άλλων μέσων» – ώστε δύσκολα να αναδύεται η δυσοσμία και η φρίκη της ανθρωποσφαγής ή προκειμένου να εμπεδώσει πως σε καιρούς μαζικής παράνοιας, όπως κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και τη διάδοχη ψυχροπολεμική περίοδο, η εξάρτηση των μικρών χωρών από τις μεγάλες είναι σχεδόν απόλυτη και τα αντίστοιχα περιθώρια αυτονομίας σχεδόν μηδενικά. Τι διαφορετικό λοιπόν συνέβη στην περίπτωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και γιατί αξίζει να την ξεχωρίσουμε;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ