Η μέθοδος της σιωπής

Θεωρητικώς, η επανεμφάνιση ενός πρώην πρωθυπουργού, με την πρώτη πολιτική ομιλία του έπειτα από δέκα χρόνια σιωπής, θα έπρεπε να αποτελεί μείζον θέμα και να κυριαρχεί στις συζητήσεις. Ο Κώστας Καραμανλής προφανώς έχει αντιληφθεί ότι η παρεμβατικότητά του ολοκληρώθηκε όταν – μαζί με τα χειροκροτήματα – έσβησαν τα φώτα στην αίθουσα του Βελλίδειου. Αλλά για την αντίδραση αυτή δεν ευθύνεται η μακρά απουσία του, αυτή η «ωσεί παρών» εικόνα του στα ορεινά της Βουλής, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία κλυδωνιζόταν μέσα στην κρίση και η χώρα άλλαζε συνεχώς κυβερνήσεις, αναζητώντας την επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν είναι η συλλογική λήθη υπεύθυνη που η επανεμφάνιση δεν συνεγείρει το μεγάλο ακροατήριο. Ο Καραμανλής δεν ξεχάστηκε – για να χρειάζεται να ξεκινήσει από την αρχή. Αντιθέτως, η μεγάλη κοινωνική βάση αδιαφορεί, επειδή θυμάται.