Από τα γέλια στην τοξικότητα

Κι αν δεν ήταν ο Κυμπουρόπουλος; Αν το πολακικό έμεσμα δεν λέρωνε κάποιον που είναι αδύνατον να μη θαυμάσει κανείς αλλά κάποιον που έχει μάθει να μισεί; Τι θα συνέβαινε, ας πούμε, εάν ο αποδέκτης του πολακισμού ήταν ο Σόιμπλε; Δεν θα συνέβαινε τίποτε. Και δεν είναι ένα τίποτε υποθετικό, ένα τίποτε αυθαίρετο. Δεν συνέβη τίποτε όταν ο Λαζόπουλος περιέφερε με το ελαφρυντικό της σάτιρας την άποψη πως «όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, σιγά – σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη». Και δεν συνέβη τίποτε ούτε όταν όχι μόνο οι ανωνυμογράφοι αλλά και οι επώνυμοι των σόσιαλ μίντια ζητούσαν να σταματήσουν τα αστεία για τον «σακάτη» Σόιμπλε, επειδή από τα γέλια θα τους έβγαινε η κόκα κόλα από τη μύτη.