Τα αρχαία ελληνικά χωράνε σε ένα σχολείο αυτοσυντήρησης και επιδερμικού λειτουργισμού στο οποίο οδηγούν τα κυρίαρχα ιδεολογήματα; Ή μήπως μια γλώσσα «εκτός πράξης» (σε πείσμα πολλών τραμπούκων) εντείνει τη γλωσσική διαίσθηση, δημιουργεί ισχυρή επαφή με τα σύγχρονα ελληνικά, δηλαδή αναμορφώνει γλωσσικά την ιστορική επιθυμία;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή