Παρελθόν

Μπορεί να έχει δίκιο ο Κώστας Αρβανίτης. Μπορεί εκείνοι οι «καμιά εικοσαριά» που αποδοκίμασαν αυτόν και τον έτερο υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρο Νικολαΐδη στην Κατερίνη το Σάββατο να είναι πολίτες σε εισαγωγικά και φασίστες χωρίς εισαγωγικά. Ακόμη κι έτσι να είναι, ο πολιτευτής πριν αρχίσει να κραδαίνει την κόκκινη καρφίτσα του θα έπρεπε να αναλογιστεί τη χιλιοειπωμένη διαπίστωση: πως η φθορά της εξουσίας αρχικά κι η Συμφωνία των Πρεσπών έπειτα έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με τον παλιό, αντιπολιτευτικό του εαυτό. Καλό θα ήταν, άρα, να σκεφτεί τις ευθύνες για τις ακραίες μεθόδους διαμαρτυρίας που βαραίνουν όσους – προκειμένου να εξυπηρετήσουν το συριζαϊκό προεκλογικό αφήγημα – αυτοσυστήνονται σήμερα ως μαχητές κατά της Ακροδεξιάς. Γιατί πριν οι κατά Αρβανίτη χρυσαυγίτες εμφανιστούν ως «»πολίτες» έτοιμοι να λυντσάρουν», είχαν προηγηθεί οι σύντροφοί του. Οι συριζαίοι που ως «αγανακτισμένοι πολίτες» νομιμοποιούσαν τέτοιες μεθόδους διαμαρτυρίας με το θεσμικό κύρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.