Ο Νέρων στη Νέα Υόρκη

Είναι πραγματικά ο «Χρυσός Οίκος» η «θριαμβευτική και συναρπαστική επάνοδος του Ρούσντι στον ρεαλισμό» όπως χαρακτηρίστηκε από τους εκδότες του; Πόσο ρεαλιστικός είναι ένας περίκλειστος, αυτάρκης, προστατευμένος τόπος στην καρδιά του Μανχάταν, οι ειδυλλιακοί «Κήποι» όπου διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο το πληθωρικό του μυθιστόρημα; Πόσο ρεαλιστικοί μπορεί να ήρωες με ονόματα όπως Νέρων, Πετρώνιος, Απουλήιος και Διόνυσος, ονόματα που έχουν παραμερίσει τα (ούτως ή άλλως άγνωστα) πραγματικά, διεκδικώντας για τους κτήτορές τους μια ταυτότητα προσωρινή, ρευστή, εναλλάξιμη; Πόσο ρεαλιστικός μπορεί να είναι ένας υποψήφιος για την προεδρία της Αμερικής με κιτρινοπράσινα μαλλιά και «μια κόκκινη σχισμή για στόμα» που αυτοπροσδιορίζεται ως «Τζόκερ» και προβάλλει εκεί που δεν το περιμένεις, σαν άλλος «Jack in the box», «πανταχού παρών με τη μοβ ρεντιγκότα και το ριγέ παντελόνι του»;