Αποχαιρετισμοί

Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας γράφει: Ενθύμιον 31-12-57. Από την αναχώρηση Κικής διά Αυστραλία. Στο μπροστινό μέρος η Κική, 26 χρονών, είναι αυτή με το καρτελάκι στο πέτο. (Το πρώτο κλάμα έπεσε όταν την είδαν να καρφιτσώνει στον γιακά της το χαρτονάκι με τη σφραγίδα και το όνομά της γραμμένο στα ξένα). Δίπλα της στέκονται η κουνιάδα της Μαριέττα με τον άντρα της Σπύρο, από την άλλη μεριά ο πεθερός της, η άλλη κουνιάδα της Ελλη, ο αδελφός της Βαγγέλης, η αδελφή της μητέρας της Γιαννούλα. Καθισμένοι πάνω στη βαλίτσα η Χριστίνα (η φίλη που έγραψε το σημείωμα της φωτογραφίας), μια ανιψιά κι ο ξάδελφός της. Κανείς δεν χαμογελάει, μόνο η θλίψη ζωγραφίζει τα πρόσωπα. Το λιμάνι είναι ο Πειραιάς, και το πλοίο – μόλις διακρίνεται – που θα τη μεταφέρει στη Μελβούρνη της Αυστραλίας είναι το «Βασίλισσα Φρειδερίκη» ή το «Πατρίς». Ονόματα υπερωκεανίων που ξεπατρίζουν Ελληνες. Οι γονείς της την αποχαιρέτησαν στην Κεφαλονιά. Παλεύουν ακόμα με τα ερείπια των σεισμών όταν τον Αύγουστο του 1953 διέλυσαν τα Επτάνησα. Η Κική αρραβωνιασμένη με τον Κώστα, προτού εκείνος εγκαταλείψει το νησί, ταξιδεύει για να τον παντρευτεί στη μακρινή χώρα. «Ολα εδώ είναι σωστά, υπάρχει δουλειά με καλά λεφτά, φτάνει κανείς να έχεις όρεξη. Xαίρεσαι τους κόπους σου. Γλεντάς με συγχωριανούς, που είναι πολλοί, και γιορτάζεις τα Χριστούγεννα και το Πάσχα με τους άλλους Ελληνες. Μια μικρή Ελλάδα είναι το Μέλμπουρν, μόνο που τις γιορτάδες τις κάνουμε ανάποδα. Πρωτοχρονιά το καλοκαίρι, και Ανάσταση χειμώνα. Είμαστε βλέπεις κάτου από τον Ισημερινό. Οταν έρθεις με το καλό, θα χορτάσεις γλυκό ψωμί» της έγραφε σ’ ένα του γράμμα. Ο Κώστας δουλεύει στο μεγαλύτερο συνεργείο επισκευής αυτοκινήτων, και την Κική την περιμένει το εργαστήρι ραπτικής, της «Μίσες Λόλας» με το όνομα.