Η ουσία δεν είναι η εξουσία

Η κρίση κατέστησε την πολιτική σχεδόν μονοθεματική. Η «κρισιολογία», ιδίως όταν εξαντλείται σε αφορισμούς για την κρίση ένθεν κακείθεν μακράν της συνειδητοποίησης των αιτίων της, λειτουργεί συχνά σαν διανοητικό αντισυλληπτικό για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Οι κατευθύνσεις της παγκοσμιοποίησης, ο εκκολαπτόμενος πολυπολικός κόσμος, η λεγόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση, η ρομποτική και οι συνέπειές της, εν ολίγοις η νέα ατζέντα προκλήσεων, κινδύνων και δυνατοτήτων, ουδόλως μας απασχολεί στη δημόσια ζωή. Αντί να ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας σχετικούς προβληματισμούς και αναζητήσεις και να πράττουμε αντιστοίχως, ώστε να μη διευρυνθεί το ήδη μεγάλο χάσμα με τις προπορευόμενες χώρες, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση με τη συνδρομή μέσων ενημέρωσης μετατρέπουν τον δημόσιο βίο σε ανεξάντλητο κοίτασμα συκοφαντιών, συναλλαγής, εκχυδαϊσμού και τελικώς εκφυλισμού και παρακμής. Καλλιεργούν την τεχνητή πόλωση ως μέθοδο πολιτικής τύφλωσης του εκλογικού σώματος. Αδιαφορούν αν δηλητηριάζουν με τοξικό λόγο και πράξεις την κοινωνία, αν φθείρουν τον κοινοβουλευτισμό, αν δυναμιτίζουν τις γέφυρες συνεννόησης, αν καιροφυλακτεί ένας νέος διχασμός.