Η εξουσία ως αυτοσκοπός

Ο Λένιν ανύψωσε τον πολιτικό καιροσκοπισμό στο ύψος της θεωρίας, ενώ οι σημερινοί ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ τον υποβίβασαν στην έσχατη γελοιοποίηση.

Οι αλλαγές θέσεων του Τσίπρα χαρακτηρίζουν την ανυπαρξία ιδεολογίας και την έλλειψη αξιών, αφού το μοναδικό κίνητρο είναι η διατήρηση της εξουσίας. Οι μεταμφιέσεις του δείχνουν ότι υπηρετεί το τίποτα, γι' αυτό και προσαρμόζεται ως χαμαιλέοντας σε όλες τις καταστάσεις.

Η δράση εκτός τόπου και χρόνου, όπου η ιδεολογική φαντασίωση συγκρούεται δονκιχοτικά με την πραγματικότητα, στην οποία η ανατροπή του καπιταλισμού και η εικόνα των αγορών που θα χορεύουν στον ρυθμό των νταουλιών μας, μετατρέπεται στην άλλη σκηνή όπου εκλιπαρεί για βοήθεια, ολοκληρώνει την τραγική εικόνα της αποτυχίας, ενώ συγχρόνως εμφανίζεται ως ρεαλιστής. Βέβαια το τίμημα έχει ήδη πληρωθεί από την κοινωνία.

Μεγάλη επιτυχία αυτού του μηχανισμού είναι η κατάργηση της διάκρισης αριστερά - δεξιά. Η ενθουσιώδης συγκατοίκηση με λούμπεν ακροδεξιά στοιχεία επί τετραετία και ο εγκωμιασμός τους, ενώ ταυτόχρονα μιλάει, αφοριστικά, για την αντιπολίτευση ως κίνδυνο παρόμοιας παρέκκλισης, δείχνουν τον κυνισμό και την κατάργηση των αξιών.

Η υποταγή στον αυτοσκοπό της εξουσίας έχει καταργήσει την πολιτική ως αντιπαράθεση ιδεών και στη θέση της βασιλεύει η χυδαία προπαγάνδα. Οι ύψιστες αξίες της Δημοκρατίας, όπως η διάκριση των εξουσιών, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών κ.λπ., χαρακτηρίζονται, θρασύτατα, θεσμικά εμπόδια, τα οποία δεν επιτρέπουν τη βολονταριστική δράση, του νεαρού χειραγωγού, στις κενές εφόδους του στον ουρανό.

Στην περίπτωσή μας, μιας εξαρτημένης και θεσμικά ανοχύρωτης χώρας, η μόνη αυτονομία της εξουσίας είναι η παραγωγή ψεύδους και τα πράγματα οδηγούνται σε πλήρη αποσύνθεση και γελοιοποίηση.

Αυτή η περιπέτεια ενός μηχανισμού που προσπαθεί να ελέγχει τα πάντα, οδηγεί τη χώρα σε απομάκρυνση από τον σύγχρονο κόσμο, εμποδίζει την ανάπτυξη, τη δημιουργία και στο όνομα των δικών της αρρωστημένων φαντασιώσεων καταστρέφει το μέλλον της κοινωνίας.

Ενώ οι εγκλωβισμένες στο, ολοκληρωτικό, σοβιετικό σύστημα χώρες απελευθερώθηκαν και προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους στον σύγχρονο κόσμο, η Ελλάδα παραμένει αιχμάλωτη σε μια τυχάρπαστη εξουσία, όπου ο αυτοσκοπός του ελέγχου καταστρέφει τη δημιουργία και θέτει τη χώρα στο περιθώριο. Για μία ακόμη φορά το συμφέρον των λίγων καταστρέφει την προοπτική των πολλών.

Αυτή η εκτός τόπου και χρόνου φαντασίωση του παρελθόντος και η απόλυτη σύγχυση των δραστηριοτήτων ενός μηχανισμού που θυσιάζει τα πάντα για τον έλεγχο της εξουσίας έχουν και ανεπιθύμητες παρενέργειες. Η ανομία την οποία φανατικά υποστήριξε, από το 2012, για να ανατρέψει την εξουσία ενίσχυσε όλες τις ακρότητες. Η ανομία δεν διακρίνεται σε αριστερά και δεξιά, αλλά επιβάλλεται σε όλους τους χώρους, ενισχύει τις ακρότητες, τις βιαιότητες και τα αδιέξοδα και επιστρέφει ως μπούμερανγκ στους δημιουργούς της. Αυτό το γεγονός αναδεικνύει την ανευθυνότητα μιας Αριστεράς που ενισχύει τα φασιστικά στοιχεία. Τελικά οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν ξεπεραστεί σον ελληνικό πολιτικό χώρο, εδώ έχουμε ραδιουργίες, καθημερινές μεταγραφές βουλευτών από το ένα άκρο στο άλλο και μπροστά στη λατρεία της εξουσίας απώλεια συνείδησης.

Για τον μηχανισμό αυτόν η απώλεια της εξουσίας σημαίνει το τέλος του κόσμου. Δυστυχώς δεν είναι σε θέση να επαναλάβουν τη «σοφία» του Στάλιν στον διάλογό του με τον Τσόρτσιλ τον Μάιο του 1945. «Στάλιν, θα κερδίσεις τις εκλογές αφού είσαι ο πατέρας της νίκης. Τσόρτσιλ, ξέρεις έχουμε δύο κόμματα, το συντηρητικό και το εργατικό. Στάλιν, νομίζω είναι καλύτερα να έχουμε ένα κόμμα».

Αυτή η σοφία να έχουμε ένα κόμμα, δηλαδή κανένα, είναι η ουσία του ολοκληρωτισμού. Αλλα χρόνια, άλλα ήθη, αλλά ο μηχανισμός επιμένει με τον αγροίκο βολονταρισμό του.

Ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας