Δεν το ανακάλυψα. Μου ήρθε πεσκέσι. Αυτά τα παιδιά του Παλλάς φροντίζουν να με ενημερώνουν για οτιδήποτε τρέχει στα γύφτικα του κυβερνοχώρου. Ενα απλό βιντεάκι, τι κακό μπορεί να κάνει. Κι όμως. Το εν λόγω λοιπόν κουρ μετράζ με υπερηφάνεια παρουσιάζει το εσωτερικό ενός πούλμαν με κόσμο που έρχεται να διαδηλώσει την αντίθεσή του με την ψήφιση της συμφωνίας, και μια είναι η συμφωνία των ημερών. Η των Πρεσπών καλούμενη.

Δείχνει που λέτε η εικόνα θρονιασμένο δίπλα στον συνοδηγό έναν παπά να μπιτάρει άδοντας.

«Μην παραχαράσσετε την Ιστορία,

η Μακεδονία είναι μία».

Οταν λέμε παπάς μη φανταστείτε κάναν έλληνα πάπαρδο με τη γενειάδα μπροστέλα.

Περισσότερο φέρνει σε ιερέα Βατικανού με μια δηλητηριώδη πραότητα και μειλίχιο μένος που έχει πάει εκδρομή κι έχει καρυδώσει το μικρόφωνο του πούλμαντος. (Γιατί λέμε ο Κόδριγκτων του Κοδριγκτώνος, και το πούλμαν του πούλμαντος, να μάθουνε να φέρονται).

Από πίσω δε κάτι καλοντυμένες κυριούλες με σημαίες στα χέρια που τις πάνε σύρε κι έλα και να συνοδεύουνε με τις χαριτωμένα παράφωνες φωνούλες τους τον ιερωμένο ντιζέρ.

Ολο αυτό μέχρι εδώ καλά, καλάμια. Το τραγούδι όμως μισή φορά να το ακούσεις σου κολλάει σαν την τσίχλα στη μοκέτα. Δεν του ξεφεύγεις με καμία κυβέρνηση. Ούτε με του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι και κυβέρνηση να πεις. Μία την έχουμε έτσι πλύνε βάλε.

Ο,τι και να κάνεις, όπου και να πας, σου έρχεται από μόνο του στο στόμα και ακούς τον δύσμοιρο παγιδευμένο εαυτό σου να υποτονθορύζει.

«Μην παραχαράσσετε την ιστορία…».

Καλά στο ταξί δεν ήμουνα μόνος, κάναμε με τον ταρίφα ντουέτο.

– Πού μάμε;

– Κατά διαόλου.

– Το ξέρω. Για προορισμό λέω.

– Στο κέντρο.

– Φύγαμε.

Και με το «φύγαμε» αρχίσαμε κι οι δυο συγχρόνως:

«Μην παραχαράσσετε την ιστορία».

– Ααα, κόλλησε και σε σας… γιατί κι εμένα η Μακεδονία είναι μία…

Στο θέατρο όμως έγινα λίγο σούργελο.

Με συνεχάρη μια κυρία κι εγώ την ευχαρίστησα λέγοντας.

– Είστε πολύ συγκινητική κι εγώ θέλω να σας πω μην παραχαράσσετε την ιστορία.

– Ορίστε;

– Τίποτα, κάτι δικό μου, η Μακεδονίιια είναι μιιια.

Δεν μπορώ ν’ απαλλαγώ με τίποτα από το πατριωτικό και εθνεγερτήριο αυτό άσμα. Πάει το στόμα μόνο του σαν τη γλώσσα στο πονεμένο δόντι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω είναι σαν να… μην παραχαράσσετε την ιστορία.. να το πάλι ήρθε εντελώς απρόσκλητο, ίσως γιατί… η Μακεδονία είναι μιιια.

Ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου μ’ αυτό το τσιμπούρι στα χείλη.

Χθες στην παράσταση αδύνατον να παίξουμε σαν άνθρωποι. Από κάτω ένα σούσουρο, ένα μουρμουρητό, σύσσωμο το κοινό μηρύκαζε… «μην παραχαράσσετε την ιστορία…» και το κακό είναι ότι δεν το άρχιζαν όλοι μαζί να ξεσπάσουνε, να τελειώνουμε με δαύτο.

Ο καθένας το δικό του. Κι άκουγες ένα αγελαίο «Μην παραχαράσσετε… Η Μακεδονι..ίστορία μην Μακεδονιάσσετε την Παραχαρία…».

Ενα πράμα τι να σας πω; Σαν Ελλάδα σε προεκλογική περίοδο.

Ξέρω θα περάσει όπως όλα. Σε λίγο καιρό δεν θα το θυμόμαστε, αλλά μέχρι να τελειώσει την καριέρα του θα μας το γανώσει το κεφάλι.

Οπως τόσα άλλα πολύ πιο σοβαρά σχεδόν θανατηφόρα. Αλλά μέχρι τότε έχετε τον νου σας γιατί στην ίαση κολλάει ο ιός, και προπαντός

… μην παραχαράσσετε την υστερία….