Είναι σαν την κολοκυθιά: γιατί να περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών με 151 ψήφους και όχι με 145 που είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση δεν είναι εθνικού ενδιαφέροντος, είναι πολιτικού συμφέροντος. Είναι ένα πολιτικό συμφέρον που αντιλαμβάνεται κανείς εάν δει τον Αλέξη Τσίπρα στον ρόλο ενός αχόρταγου με κρίσεις βουλιμίας και ό,τι κυκλοφορεί μεταξύ του 145 και του 154, δηλαδή από τον αριθμό των βουλευτών του έως το μάξιμουμ των ψήφων που εκτιμάται ότι θα πάρει η Συμφωνία των Πρεσπών, σαν μια πιατέλα με μεζέδες. Ο βουλιμικός δεν κρατήθηκε, τσίμπησε ήδη μερικούς μεζέδες από την πιατέλα – τον Δανέλλη και τον Θεοχαρόπουλο, ας πούμε. Αλλά γιατί να μη φάει κι άλλους μεζέδες; Γιατί να μη φάει και την ίδια την πιατέλα; Γιατί να σταματήσει στον Δανέλλη και τον Θεοχαρόπουλο και να μην καταπιεί ολόκληρη την Κεντροαριστερά;

Μπετόν

Θα μπορούσε να το κάνει όχι μόνο εάν όλοι οι μεζέδες ήταν πρόθυμοι μεζέδες. Αλλά και αν η πιατέλα ήταν μια παλιά, εύθραυστη πορσελάνη που θα γινόταν χίλια κομμάτια με το πρώτο αρπακτικό άγγιγμα του βουλιμικού. Η Κεντροαριστερά είναι ασφαλώς πολύ παλιά υπόθεση – είναι αυτό που ιστορικά η χώρα αυτή γνώρισε ως Δημοκρατική Παράταξη. Μοιάζει όμως να μην είναι τόσο εύθραυστη. Η πορσελάνη δείχνει ότι θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε μπετόν. Σε κάτι που μπορεί να μην κάνει την Κεντροαριστερά περισσότερο ελκυστική. Οπωσδήποτε όμως την κάνει πολύ πιο ανθεκτική – είναι η στιγμή που ο βουλιμικός δαγκώνει και, αντί να καταπιεί χιλιάδες πορσελάνινα κομμάτια, μετράει τα σπασμένα δόντια στη χούφτα του.

Ασφαλώς η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση μπουφέ. Είναι μια ιστορία επιβίωσης ή μάλλον ένα σκληρό παιχνίδι επιβίωσης όπου κάποιοι μπορούν να σκοτώσουν ακόμη και τα κόμματά τους για να επιβιώσουν. Αλλά σε αυτήν τη φάση δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς ποιος σκότωσε το Ποτάμι ή τη ΔΗΜΑΡ. Οποιος βουλευτής σκότωσε, σκότωσε, όποιος αρχηγός αυτοχειριάστηκε, αυτοχειριάστηκε. Εχει όμως νόημα να δει κανείς γιατί ο βασικός κορμός αυτού που επιχειρήθηκε να ανασυσταθεί ως νέος φορέας της Κεντροαριστεράς και κάποια στιγμή βαφτίστηκε Κίνημα Αλλαγής δείχνει να μπετονάρεται.

Θρίαμβος

Ενας λόγος είναι ότι η Φώφη Γεννηματά αρνείται να σκοτωθεί. Αρνείται να παίξει τον ρόλο του Σταύρου Θεοδωράκη ή της Βιρτζίνια Γουλφ, να σκοτωθεί πολιτικά ή λογοτεχνικά, να φαγωθεί σαν μεζές ή σαν πορσελάνη. Στο μέτρο που τα πρόσωπα φτιάχνουν την Ιστορία, η αντοχή της Κεντροαριστεράς οφείλεται όχι απλώς στο ένστικτο επιβίωσης της Γεννηματά αλλά στην ισχυρή της θέληση να μην αγγίξει την πιατέλα της ούτε το μικρό δαχτυλάκι του βουλιμικού. Αν όμως επιβιώσει πολιτικά, ως τι θα επιβιώσει εκλογικά; Ως Κίνημα Αλλαγής; Ή ως αυθεντικό ΠΑΣΟΚ που όχι μόνο θα μπετοναριστεί, αλλά θα επιχειρήσει να επαναπαπρίσει τον κόσμο του από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό, ναι, θα ήταν ένας ανεπανάληπτος θρίαμβος: όχι μόνο να μη φαγωθεί σε δόσεις ή ολόκληρη, αλλά να πάρει και την μπουκιά του βουλιμικού από το στόμα…

…και ο διάδοχος

Γίνεται; Γίνεται αν λάβει υπόψη του κανείς ότι μπορεί να είναι άγνωστο εάν ο Αλέξης Τσίπρας θα επαναλάβει την ιστορία σαν φάρσα ή σαν τραγωδία, είναι όμως βέβαιο ότι επιχειρεί να την επαναλάβει με λάθος τρόπο. Σε αυτό το παιχνίδι της μίμησης, ο Τσίπρας ξεχνά ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν απορρόφησε την Ενωση Κέντρου ως εξωτερικός εισβολέας αλλά ως φυσικός διάδοχος του χώρου. Δεν ήταν βουλιμικός. Ηταν αυτός που σε εκείνη τη φάση μπορούσε να κάνει την ενωμένη Κεντροαριστερά μπετόν αρμέ.