Αν ήταν σενάριο για ταινία, θα λέγαμε ότι ο συντάκτης του είναι κάπως υπερβολικός. Ας έβαζε δυο – τρία ευρήματα, αλλά δεν ήταν ανάγκη να το φουσκώσει τόσο πολύ. Μόνο που αυτά που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες και ώρες δεν είναι σενάριο. Είναι η πολιτική πραγματικότητα μιας χώρας που θέλει να λέγεται σοβαρή, σύγχρονη και ευρωπαϊκή. Αλλά χειρίζεται τα εθνικά της θέματα με ασυγχώρητα ελαφρύ τρόπο.

Η Συμφωνία των Πρεσπών έχει ειλικρινείς οπαδούς και ειλικρινείς αντιπάλους. Οι πρώτοι πιστεύουν ότι είναι μια θετική συμφωνία που θα κάνει καλό τόσο στις δύο ενεχόμενες χώρες όσο και στα Βαλκάνια γενικότερα. Οι δεύτεροι έχουν αξεπέραστες αντιρρήσεις για το όνομα, την ταυτότητα, τη γλώσσα ή όλα μαζί. Οι πρώτοι φαίνεται να είναι λιγότεροι από τους δεύτερους, αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη καθοριστικό. Και ο Σημίτης μειοψηφία ήταν όταν κατάργησε το θρήσκευμα στις ταυτότητες.

Εκτός από τα δύο αυτά στρατόπεδα, όμως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολιτικοί παίκτες που χρησιμοποιούν τη συμφωνία για την εξυπηρέτηση διαφόρων σκοπιμοτήτων: διάσπαση της αντιπολίτευσης, υπονόμευση της κυβέρνησης, συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου, ακόμη και  είσοδος στην ερχόμενη Βουλή. Μόνο που τώρα φτάσαμε στο παρά ένα. Και αν αυτή η κυβέρνηση, αυτό το κοινοβούλιο, και αυτή η χώρα, θέλουν να διαφυλάξουν κάποια ψήγματα σοβαρότητας απέναντι στους πολίτες και απέναντι στην Ευρώπη, θα πρέπει να κάνουν επιτέλους τις επιλογές τους.

Η πολιτική δεν έχει σχέση με την ηθική. Και το πολιτικό τοπίο δεν είναι ποτέ «καθαρό». Η κατάσταση στην Ελλάδα όμως είναι πλέον εκρηκτική. Οι φωτογραφίες των «προθύμων» που κοσμούν σήμερα τα πρωτοσέλιδα μπορεί αύριο να γίνουν αφίσες και να γεμίσουν τους τοίχους των πανεπιστημίων, όπως έκαναν οι αντιεξουσιαστές με τους καθηγητές που δεν συμφωνούσαν μαζί τους. Τα έχουμε δει και στην Αμερική του Τραμπ: αν ένας βουλευτής ή ένας δημοσιογράφος χαρακτηρίζεται από επώνυμα και επίσημα χείλη προδότης ή αποστάτης, γιατί να μην αναλάβει κάποιος αυτόκλητος τιμωρός να τον συνετίσει;

Η ευθύνη για την εκτόνωση αυτής της έντασης ανήκει σε εκείνον που πρωτίστως και σκοπίμως την προκάλεσε. Ο Πρωθυπουργός οφείλει να αποσυνδέσει την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών από την επιβίωση της κυβέρνησής του, ώστε να αφαιρέσει επιχειρήματα από εκείνους που σκοπίμως συγχέουν αυτές τις δύο διαδικασίες. Υπάρχει τρόπος: να ανακοινώσει από τώρα την ημερομηνία των εκλογών, που πρέπει να γίνουν σύντομα. Αν δεν το κάνει, αποδεικνύοντας στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι τον ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα του και ουδόλως η συμφωνία, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι λίγοι που έχουν απομείνει να μιλούν τη γλώσσα της λογικής και της ευθύνης.

Γιατί αλλιώς, εκτός από την κοινή λογική θα έχει ηττηθεί και η δημοκρατία. Και μεγάλος νικητής θα είναι ο Καμμένος.