Τελειώνοντας το 2018 αφήνει πίσω του έναν αξιόλογο απολογισμό από σημαντικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που άγγιξαν και τη χώρα μας, δημιούργησαν ενδιαφέρουσα νομολογία και άπλωσαν σημαντική προστατευτική ομπρέλα στα δικαιώματα των πολιτών, που νιώθουν ασφαλέστεροι όταν τα δικαστήρια δημιουργούν γύρω τους ένα αποτελεσματικό προστατευτικό πλαίσιο, ιδίως στη δύσκολη εποχή μας που τα δικαιώματα κινδυνεύουν με σημαντικό περιορισμό (βλ. άνοδο ακροδεξιάς στην Ευρώπη, συμπεριφορές ηγετών μεγάλων χωρών κ.ά.). Το Δικαστήριο του Στρασβούργου είναι αναμφίβολα το ασφαλέστερο καταφύγιο των ευρωπαίων πολιτών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το δικαστήριο αυτό αναπτύσσει το τελευταίο χρονικό διάστημα μια πολύ ενδιαφέρουσα νομολογία που ενδιαφέρει τους έλληνες διαδίκους αφενός μεν για την έρευνα στις υποθέσεις, όπου καταδικάζει τα κράτη γιατί δεν ερευνούν με επάρκεια υποθέσεις που αφορούν τη ζωή, τις εξευτελιστικές και απάνθρωπες μεταχειρίσεις, υποθέσεις ελευθερίας και ασφάλειας των πολιτών, παραβιάσεις της ατομικής και οικογενειακής ζωής κ.ά. και αφετέρου για τη μη εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων, όπου θεωρεί υπεύθυνο το κράτος γι’ αυτό.

Ειδική έμφαση δίνει στη μη εκτέλεση αποφάσεων που αφορούν την επικοινωνία και επιμέλεια των παιδιών με τους γονείς τους, στις εργατικές υποθέσεις, όπου για τη μη καταβολή δεδουλευμένων, υπερωριών  και αποζημιώσεων καταδικάζει τα κράτη ως υπεύθυνα για τη μη αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των δικαστικών αποφάσεων. Αυτή η νομολογία είναι πολύ χρήσιμη στη χώρα μας γενικά για τη μη δυνατότητα εκτέλεσης όλων των δικαστικών αποφάσεων, κάτι που είναι πολύ σύνηθες.

Ο Βασίλης Χειρδάρης είναι δικηγόρος