Ατιμο πράγμα ο χρόνος. Φεύγει γρήγορα. Τα νιάτα δεν είναι για πάντα και σίγουρα όχι δύο φορές. Το διαπιστώσαμε και τούτη την εβδομάδα με το φευγιό του Γιάγια Τουρέ από τον Ολυμπιακό. Χωρίς φωνές, δίχως εντάσεις, ένα αναμενόμενο αντίο ύστερα από την αδυναμία του ποδοσφαιριστή να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις.

Και κάπου εδώ, έρχεται αμείλικτο το ερώτημα: θέλουμε ή όχι να βλέπουμε για δεύτερη φορά αγαπημένους μας ήρωες; Μήπως το γεγονός ότι έρχονται στα μέρη μας με αγωνιστικές ρυτίδες και αγωνιστικά ευάλωτοι και όχι άτρωτοι όπως στο πρώτο πέρασμα, έχει ως αποτέλεσμα να τσαλακώνεται η φήμη τους; Και τέλος, λέτε να προτιμούσαμε να τους δούμε όπως τότε, που έφταναν στον κολοφώνα της δόξας τους;

Ο Τουρέ ήρθε μικρός στον Ολυμπιακό και από τις πρώτες προπονήσεις έδειξε ότι το Λιμάνι θα ήταν απλά ένας σταθμός στην καριέρα του. Ακόμη καλύτερα, ο Ρέντης λειτούργησε ως εκτοξευτήρας για μια σημαντική καριέρα που περιελάμβανε τρόπαια σε Ισπανία και Αγγλία. Με διασκελισμό εντυπωσιακό, ικανότητα να τρέχει ασταμάτητα και να καλύπτει χώρους, ο Τουρέ φάνταζε κάτι το εξωπραγματικό για τα μέρη μας. Πετούσε! Ενας αμυντικός χαφ από το μέλλον.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τον Ράφικ Τζιμπούρ. Στην ΑΕΚ τη διετία 2008-11 και προτού πάει στον Ολυμπιακό και σκίσει και εκεί τα δίχτυα, καθιερώθηκε στη συνείδηση όλων ως ένας εκρηκτικός σκόρερ. Θεαματικός στην επίτευξη γκολ, ικανός στις κεφαλιές, ενώ στους πανηγυρισμούς έβγαζε το… μυδράλιο! Γιατί τέτοιος ήταν ο Τζιμπούρ στο χορτάρι. Οπλο ολκής! Οταν το 2015 γύρισε στην ΑΕΚ οι προσδοκίες ήταν υψηλές αλλά πλέον ο Ράφικ ένας επιθετικός χαμηλών στροφών. Με μόλις δύο γκολ ήταν επόμενο να φύγει. Ενας άλλος παίκτης.

Για τον Κέβιν Μιραλάς ο Ολυμπιακός ήταν ο σύλλογος που του έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξει το όνομά του. Οπως συμβαίνει και σε πολλές περιπτώσεις, γιατί «κάτι» έχουν στον Πειραιά. Τη διετία 2010-12 ο Μιραλάς ήταν  ένας σκιέρ που δεν γνώριζες από πού θα σκάσει τη ντρίμπλα. Κάποια γκολ του, ειδικά ορισμένα απέναντι στον Παναθηναϊκό, σφράγισαν μια εποχή. Περιφερειακός σκόρερ, κάτι σχεδόν άγνωστο έως τότε. Αλλά όταν ήρθε και πάλι στον Ολυμπιακό το 2018 δεν κατάφερε να δείξει κάτι από το πλούσιο ρεπερτόριό του.

Οσο για τον Σεμπάστιαν Λέτο, νταμπλ με τον Παναθηναϊκό πανηγύρισε το 2010 και έμεινε στο Τριφύλλι έως το 2013. Βάζοντας 23 γκολ σε 64 συμμετοχές και δίνοντας πολλά στον ΠΑΟ. Ωστόσο, όταν επέλεξε να δοκιμάσει ξανά την τύχη του με τον Παναθηναϊκό το 2016, σημείωσε κάποια γκολ, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο με το παρελθόν.

Συμπέρασμα: ας μη ζούμε με την ψευδαίσθηση πως τα χρόνια δεν περνούν. Και ας μείνουμε με τις θύμησες κάποιων ποδοσφαιριστών που ήρθαν στο ελληνικό πρωτάθλημα και το ανέβασαν επίπεδο με την παρουσία τους. Ας τους έχουμε στο μυαλό αστραφτερούς, ως τους δικούς μας ήρωες που συντρόφευσαν κάποιες γλυκές αναμνήσεις μας!