Ολα άρχισαν ως εγχείρημα διεύρυνσης του χώρου της Κεντροαριστεράς. Συντονίστηκαν πολλές δυνάμεις, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό που προέκυψε δεν είχε τη δυναμική της σύνθεσης και της ανάπτυξης. Αντίθετα, αμέσως μετά τη συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ άρχισε η διάλυση. Την ώρα που η Φώφη Γεννηματά επιχειρούσε να φτιάξει μηχανισμό, το σύστημα Γιώργου Παπανδρέου χρησιμοποιούσε τον νέο φορέα ως ξενιστή για την παλιννόστηση δόξη και τιμή ως ηγετική φυσιογνωμία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ενώ την ώρα που αποχωρούσε Το Ποτάμι αναπτύσσονταν διάφορες φράξιες σε ένα ετεροκαθοριζόμενο κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ατζέντα του παιχνίδι εξουσίας.

Τελευταίο επεισόδιο αυτού του ιδιότυπου φραξιονισμού είναι η εκδήλωση, αυτές τις μέρες, της σύγκρουσης του μηχανισμού του ΚΙΝΑΛ, ουσιαστικά όμως του ΠΑΣΟΚ που είναι η κυρίαρχη συνιστώσα του ΚΙΝΑΛ, με τους πρώην ανανεωτές της κομμουνιστικής Αριστεράς, που είχαν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα εναπομείναντα στελέχη της ΔΗΜΑΡ.

Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον. Με άλλα λόγια, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, διάδοχος του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος εξελέγη καθότι πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, επιθυμεί να είναι εκ νέου πρώτος και στο ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΑΛ. Επιθυμεί, επίσης, να έχει λόγο και στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, στα οποία επιδιώκει να εντάξει και πρόσωπα που ανήκουν στο κόμμα του – ο καβγάς γίνεται κυρίως για τον υποψήφιο της Αρτας.

Η Φώφη Γεννηματά, από τη σκοπιά της, είναι εύλογο να μην κατανοεί την απαίτηση του Θανάση Θεοχαρόπουλου. Ενα πρόσωπο σαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πολιτικός υψίστης εμβέλειας, παρεμβατικός διανοούμενος και εξαιρετική κοινοβουλευτική παρουσία σε μια μίζερη εποχή κοινοβουλευτικής ξηρασίας, θα μπορούσε να συμβολίσει το σύγχρονο, ευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ. Εκτός των άλλων, η παρουσία Βενιζέλου στην κορυφή του ψηφοδελτίου Επικρατείας είναι απότιση τιμής στην προσφορά του στελέχους της κατά τη δύσκολη περίοδο της συγκυβέρνησης 2012-15. Αντίθετα, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος (που δεν ήταν βουλευτής), ως στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, είχε συναποφασίσει το «παρών» στην υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα για την προεδρία – επιλογή που άνοιξε τον δρόμο στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η απαίτηση Θεοχαρόπουλου είναι, νομίζω, το τέλος των ψευδαισθήσεων για τη Φώφη Γεννηματά – και το τέλος του ΚΙΝΑΛ. Η περίφημη διεύρυνση απέβη ένα ατελέσφορο παιχνίδι εξουσίας, που μάλλον φθορά έφερε παρά κέρδη. Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι ο τροφοδότης λογαριασμός των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας. Και δικαιούται να βάζει τους όρους, χωρίς βαρίδια στο όνομα μιας ανύπαρκτης διεύρυνσης με ουσιαστικά ανύπαρκτες πολιτικές δυνάμεις.

Και κάτι ακόμα. Αφού στελέχη της ΔΗΜΑΡ συχνότατα φλερτάρουν με την πολιτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί επιμένουν να θέλουν να εκλεγούν με το ΠΑΣΟΚ; Γιατί, δηλαδή, δεν πάνε κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να τραβήξουν με τις δυνάμεις τους τον Πολάκη, τον Παππά, τον Τζανακόπουλο και τον Τσίπρα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Ο ΣΥΡΙΖΑ τους πάει πολύ – ας ρωτήσουν και τον Μοσκοβισί.