Η αποτυχημένη δολοφονική ενέργεια κατά του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου φέρνει στο προσκήνιο πολύ περισσότερα ερωτήματα από όσα τίθενται συνήθως. Αρχικά, η απόπειρα ακολουθεί αμέσως χρονικά ένα επεισόδιο της προηγούμενης ημέρας, μέσα και έξω από την αίθουσα του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου (πρώην Κακουργιοδικείου) της Αθήνας, κατά το οποίο η πλευρά των κατηγορουμένων και των συμπαραστατών της άσκησε βία σε παράγοντες της δίκης, μάρτυρες κατηγορίας δηλαδή και παθόντες, προκειμένου να στείλουν το μήνυμα ότι το αποτέλεσμα της δίκης πρέπει να είναι οπωσδήποτε υπέρ των κατηγορουμένων. Και αυτό μικρή σημασία έχει. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι, σύμφωνα με την ειδησεογραφία, οι αρμόδιοι για τη φύλαξη της τάξης και της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών δεν προέβησαν σε καμία κατασταλτική ενέργεια, ούτε σχημάτισαν δικογραφία. Το βασικό ερώτημα που είναι κρίσιμο για την ανεξάρτητη απονομή της δικαιοσύνης είναι αυτό του αισθήματος ασφάλειας των δικαστών που θα αποφανθούν για την υπόθεση αυτή, καθώς και παρόμοιες.

Ο εισαγγελέας Ντογιάκος χειρίστηκε πολλές, σοβαρότατες υποθέσεις στην πορεία του, με τελευταία, κορυφαία, την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, την οποία παρέπεμψε στο ακροατήριο. Από εκεί και πέρα υπήρξε πειθαρχικά ελεγχόμενος με αθωωτική κατάληξη, παρά την επιμονή των διωκτικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου και του εκάστοτε υπουργού Δικαιοσύνης.

Η βομβιστική επίθεση έρχεται λίγο πριν κλείσει χρόνος από την έκρηξη στο Εφετείο Αθηνών. Η έκρηξη εκείνη είχε καταστρέψει την πρόσοψη του δικαστικού κτιρίου και μεγάλο αριθμό γραφείων, καταστροφές εμφανέστατες. Μέχρι σήμερα η εκτελεστική εξουσία, που έχει την αρμοδιότητα, δεν έχει προχωρήσει στην παραμικρή απόπειρα αποκατάστασης των ζημιών, αφήνοντας στην κοινή θέα την καταστροφή, θα έλεγε κανείς, ως ζωντανό μνημείο της δύναμης του τρομοκρατικού κακού. Η εικόνα βέβαια υπενθυμίζει στους δικαστές και εισαγγελείς ότι υπάρχουν και δρουν δυνάμεις που χωρίς δισταγμό και ενδοιασμό επιτίθενται.

Το παρακράτος (imperium in imperio ή status in statu) είναι σύνολο παράνομων κρυφών μηχανισμών που στέκουν δίπλα στην πολιτική εξουσία, ή μέρος αυτής, και πράττουν ακολουθώντας εντολές της, ή και ανεξάρτητα, ώστε να χειραγωγείται η πολιτική ζωή ενός τόπου. Η μέθοδος και οι στόχοι του παρακράτους αυτού μοιάζουν να ταυτίζονται με τους στόχους τους οποίους μονίμως έχει το κυβερνητικό μπλοκ εξουσίας και, ιδίως, η σκοτεινή πτυχή του, αυτή που ψάχνει σκάνδαλα, αυτή που φτιάχνει εχθρούς. Το παράλληλο, σκαιό κύκλωμα σκοτεινών τύπων που συνυπάρχει με τους δήθεν κομιλφό όψιμους δήθεν σοσιαλδημοκράτες. Ας επαγρυπνούμε.