Κύριε Διευθυντά,
Οι έλληνες και μόνο που αρνήθηκαν τον φασισμό του ανισόρροπου Χίτλερ, ήταν ήρωες κι ας έχασαν. Και όχι πως μόνο αν είχαν κερδίσει θα ήταν ήρωες. Αλλωστε, σε έναν πόλεμο οι ήρωες προϋποθέτουν πτώματα, χάνοντας ακόμα την ίδια τη ζωή τους, των οποίων το πάθος ενάντια στον εχθρό, δεν απέχει από νευρωτική κατάσταση μανίας, αφαιρώντας δικαίως ή αδίκως τη ζωή συνανθρώπων τους. Και ο κάθε ήρωας δεν ξέρει αν στην πραγματικότητα το δίκαιο είναι με το μέρος του ή με του αντιμαχόμενου κι αντίστροφα.
Και γερμανοί στρατιώτες στα πεδία των μαχών υπήρξαν ήρωες, αλλά δεν ήξεραν ότι το δίκαιο δεν ήταν με το μέρος τους, αφού τους τύφλωσε με φανατισμό ο Χίτλερ, ο οποίος κατείχε την τέχνη της εξαπάτησης με το που προσπαθούσε να παρουσιάζει σαν αληθινό εκείνο που ήξερε ότι είναι ψέμα. Ας ευχόμαστε να μην ξαναγίνει ποτέ πια πόλεμος, όπως θα ‘θελε κι ο Θεός κι ας μας λείψουν οι ήρωες. Γι’ αυτό και προς αποφυγή πολέμου, θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου το περίφημο που ο μεγάλος Μιλτιάδης είπε: «Οι νίκες της ειρήνης, έχουν μεγαλυτέραν δόξα από εκείνες του πολέμου». Η αιτία του πολέμου δεν προκύπτει από επιθυμία των λαών, αλλά από διακρατικά αντιπαλλόμενα συμφέροντα, για τον όποιο πόλεμο αποφασίζουν οι ιθύνοντες της εξουσίας, για να τους απευθύνεται, και δικαιολογημένα, η ευθύνη για τα ολέθρια αποτελέσματα, παράδειγμα ο Χίτλερ.
Ο ηρωισμός, στην ουσία, δεν σημαίνει όταν εν καιρώ πολέμου που προέκυψε από διακρατικές διαφορές να σκοτώνεις συνανθρώπους σου που είναι και αυτοί με σένα παιδιά του Θεού. Αλλά σημαίνει να είσαι ατάραχος στον επικείμενο θάνατο δικαίως ή αδίκως.
Τέλος, ο γράφων εκφράζει την ακόλουθη απορία: όταν ο άνθρωπος υφίσταται τη δοκιμασία του θανάτου, να είναι άραγε γι’ αυτόν η τελευταία και γι’ αυτό η μεγαλύτερη ηδονή ή μαρτύριο οδύνης και έντρομου πανικού;
ΥΓ: Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο φασισμός απλώς νικήθηκε. Δεν σκοτώθηκε. Υφίσταται για ν’ απειλεί, τον οποίο πατρονάρει το κεφάλαιο που δεν πιστεύει σε πατρίδα, σε θρησκεία, σε πανανθρώπινες αξίες και σε δικαιώματα του ανθρώπου. Αλλά πιστεύει μόνο στη δύναμη του χρήματος, δηλαδή, στον μαμωνά – Σατανά.
Παπανδρέου Κων/νος
Φαραί Αχαΐας
Η διάσπαση της Ακαδημίας
Κύριε Διευθυντά,
Η Ακαδημία Αθηνών, ως το κατ’ εξοχήν πνευματικό ίδρυμα της χώρας, επιτελεί εξαιρετικό έργο.
Με δημόσιες ομιλίες – πέραν του συνολικού επιστημονικού έργου της – ενημερώνει τον λαό για σοβαρά θέματα σε όλους τους τομείς.
Παράλληλα παίρνει θέσεις σε σοβαρά εθνικά θέματα, όπως είναι το Σκοπιανό, αλλά είναι και ένα συμβουλευτικό σώμα προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Πιστεύω ότι η διάσπασή της σε δύο Ακαδημίες είναι λάθος και θα οδηγήσει σε αποδυνάμωσή της.
Παναγιώτης Γιαννουλέας
Συγγραφέας – οικονομολόγος
Ο εκφοβισμός και τα δημόσια πρόσωπα
Κύριε Διευθυντά,
Μας έχει απασχολήσει πολύ το θέμα που έχει προκύψει με ένα δημόσιο πρόσωπο που αντέδρασε θετικά απέναντι στο τραγούδι ενός παιδιού από την Πάτρα που μιλάει για τον εκφοβισμό. Ενας συνάδελφός του διαφώνησε και από εκεί ξεκίνησε μια μάχη.
Οι απορίες μου ξεκινούν από τρία βασικά πράγματα: γιατί ονομάζουμε τον εκφοβισμό bullying, λες και πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τις ξένες λέξεις; 2. Γιατί το δημόσιο πρόσωπο θεωρεί ότι ως δυνατός χαρακτήρας δεν δέχτηκε εκφοβισμό; Ενα παιδί που το δέχεται και τον ακούει, πώς πρέπει να αισθάνεται; Αδύναμο; 3. Γιατί το δημόσιο πρόσωπο δεν παραμένει στις δηλώσεις τις αρχικές παρά μόνο μπαίνει σε θέματα που θέλουν τρομερή προσοχή, ειδικά όταν ανακοινώνονται στην τηλεόραση καθώς είναι τόσο λεπτά και ευαίσθητα, δεν είναι είτε μαύρα είτε άσπρα, υπάρχει ο εκφοβισμός σε πολλά επίπεδα. Γιατί λοιπόν αυτό το πρόσωπο που ναι μεν με την αξία του έχει φτάσει ψηλά, αποκαλεί βλάκες όσους δεν δέχονται ένα παιδί να έχει δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες, άρα, η φωνή αυτών που διαφωνούν μαζί του, δεν πρέπει να ακουστεί… οπότε ποια η διαφορά με όσους θίγουν τους ομοφυλόφιλους; Η δημοκρατία δεν μπορεί να φτάσει για όλους; Γιατί πρέπει ο καθένας να προβάλλει το εγώ του και να επιμένει ότι έχει δίκιο; Η ουσία χάθηκε… το τραγούδι του παιδιού που ήταν εξαιρετικό, έμεινε στον αέρα… και ασχολούμαστε με τον πληγωμένο εγωισμό των πλουσίων… αντί με τα παιδιά που είναι και η ουσία.
Ειρήνη Α. Κουτάκη
Ιστορικός διεθνολόγος
