Τους συναντάμε καθημερινά. Τους συναναστρεφόμαστε, τους ακούμε, τους βλέπουμε, τους ανεχόμαστε, τους ψηφίζουμε. Βρίσκονται ανάμεσά μας. Είναι αυτοί που καταδικάζουν τους νευρώνες του εγκεφάλου μας να βρίσκονται σε κατάσταση υπερδιέγερσης για να καλύψουν το κενό που προκαλεί η σκέψη και η συμπεριφορά τους. Είναι οι εκπρόσωποι της βλακείας.

Ακριβής ορισμός για τους μωρολογούντες δεν υπάρχει, γιατί υπόκειται στην υποκειμενικότητα και την οξύνοια αυτού που αποδίδει τον χαρακτηρισμό. Εγώ μπορεί να θεωρώ κάποιον βλάκα και ο διπλανός μου να τον θεωρεί διάνοια.

Η βλακεία ως παθογένεια στην εξέλιξη έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τον άνθρωπο. Υπήρχε μάλιστα και αρχαία πόλη στην Αιολίδα της Μικράς Ασίας με αυτό το όνομα – Βλακεία. Ο μύθος λέει πως οι κάτοικοί της ήταν βραδύνοες και το όνομα της πόλης τους ταυτίστηκε με τη βλακεία όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Στο δοκίμιο «Οι Βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Βλακείας» ο συχωρεμένος Κάρλο Τσιπόλα ορίζει τον βλάκα ως ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιές σε άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, ενώ ο ίδιος δεν απολαμβάνει κανένα όφελος ή ακόμα υφίσταται κάποια απώλεια.

Ο Ιταλός που είχε λάβει ειδίκευση στην ιστορία της οικονομίας συνοψίζει λέγοντας πως ο βλάκας είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου γιατί ουσιαστικά κάνει τα πάντα για να ανασταλεί η εξέλιξη του είδους.

Φανταστείτε τώρα έναν βλάκα να έχει στα χέρια του εξουσία.

Ο συνδυασμός μοιάζει με καταλύτη σε χημική αντίδραση διότι ο βλαξ πιστεύει πως η δύναμη που έχει στα χέρια του προήλθε από τη νουνέχεια και την ικανότητά του.

Οι οσφυοκάμπτες και οι παρατρεχάμενοι επιβαρύνουν την κατάσταση, γιατί με τη δουλική τους στάση σκοτώνουν και το τελευταίο κύτταρο αμφισβήτησης που μπορεί να διαθέτει ο βλαξ για τις πραγματικές του ικανότητες.

Πόσοι όμως είναι οι βλάκες; Κατά την καμπύλη Gauss που επικαλείται και ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο «Εγχειρίδιο Βλακείας», ο ένας στους τέσσερις διεκδικεί θέση στο κλαμπ, ανεξαρτήτως του κοινωνικού του στάτους, τις σπουδές του ή την οικονομική του επιφάνεια. Με άλλα λόγια το ίδιο ποσοστό βλακών υπάρχει ανάμεσα στους οδοκαθαριστές, τους καθηγητές pανεπιστημίου ή τους υπουργούς. Ετσι εξηγούνται όλα…