Ο ελέφαντας στο δωμάτιο, το χοντρό πρόβλημα δηλαδή, υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Πώς συμβαίνει όμως κάποιοι να τον ανακαλύπτουν μόλις τώρα; Πώς γίνεται ένας πολιτικός του σύμμαχος σαν τον Πρόεδρο της Βουλής να εκπλήσσεται και ο κυβερνητικός Τύπος να ωρύεται ξαφνικά ότι βλάπτει σοβαρά τη χώρα; Είναι, όπως και να το δει κανείς, αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν. Δεν είναι όμως δημοσιογραφικά. Είναι πολιτικά, όπως είναι στην περίπτωση του Βούτση και της έκπληξής του. Και πολλά μπορεί να σημαίνει για μια εφημερίδα να κάνει εντελώς πολιτική και καθόλου δημοσιογραφία. Περισσότερη σημασία όμως έχει το τάιμινγκ.

Η επιλογή του χρόνου δεν είναι άσχετη με τη φάση στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Σε άλλες, καλύτερες εποχές, ο Καμμένος θα μπορούσε να είχε πει να φτιάξουν βάσεις οι Αμερικανοί ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας και να μη διαπιστωνόταν καμία βλάβη για τη χώρα. Ο Καμμένος, με άλλα λόγια, δεν είναι τώρα. Ο Καμμένος ήταν πάντοτε. Δεν έβλαψε τη χώρα περισσότερο τώρα απ’ ό,τι την είχε βλάψει όταν έριχνε στεφάνια στα Ιμια χωρίς να εκπλήσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ κανείς και χωρίς να ωρύεται καμία κυβερνητική εφημερίδα.

Αν ωρύεται τώρα είναι ενδεχομένως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει την ηρωική του έξοδο από την αγκαλιά του Καμμένου. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που μένει να φανεί είναι εάν ο Καμμένος είναι πράγματι ο ελέφαντας στο δωμάτιο που τόσο όψιμα ανακάλυψε ο κυβερνητικός Τύπος ή εάν είναι απλώς ο λαγός. Εάν δηλαδή το σκηνικό της ρήξης είναι χορογραφημένο, μια διπλή ηρωική έξοδος που θα δείξει ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν πάντοτε ένα σώμα, ότι κάποτε υπήρξαν και δυο. Δεν είναι δύσκολο να φανεί. Θα φανεί από το μέγεθος της έκπληξης του Βούτση όταν θα δηλώσει ότι δεν είχε καταλάβει με ποιον συγκυβερνούσε τόσα χρόνια. Και από το πρωτοσέλιδο που με τα ίδια φοβερά αντανακλαστικά, τα αντανακλαστικά του Ραν Ταν Πλαν, θα καταγγέλλει τον Καμμένο ως ακροδεξιό.