Αν οι πληροφορίες του δικαστικού ρεπορτάζ περί επικείμενης άσκησης διώξεων κατά παντός υπευθύνου για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για την τρίτη μείζονα πράξη στις ταραγμένες σχέσεις της παρούσας κυβέρνησης με τη Δικαιοσύνη.

 Το 2016 η κυβερνώσα Αριστερά έδωσε τη μάχη για να επηρεάσει το Συμβούλιο της Επικρατείας στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών αλλά ηττήθηκε. Αυτή η πρώτη πράξη θα μπορούσε να αποκληθεί «μητέρα όλων των μαχών», δεδομένου ότι σχεδιαζόταν η ταυτόχρονη άλωση της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, δηλαδή η αλλοίωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αλλάζοντας τακτική, η κυβέρνηση αξιοποίησε αργότερα δικά της «προγεφυρώματα» μέσα στη Δικαιοσύνη, σε μια πρωτόγνωρη απόπειρα να καταστήσει υποδίκους δέκα σημαίνοντες πολιτικούς της αντιπάλους. Επρόκειτο για ένα ολωσδιόλου σαθρό (και νοσηρό) εγχείρημα, με αποτέλεσμα οι εμπνευστές του να υποστούν πανωλεθρία.

Η τρίτη και τελευταία πράξη παρουσιάζει αξιοπρόσεκτες ιδιαιτερότητες. Οι εικαζόμενες δικαστικές εξελίξεις δεν σχεδιάστηκαν από τους κυβερνώντες αλλά θα είναι η συνέπεια της αμέλειας που επέδειξαν ενώπιον μιας φυσικής καταστροφής. Επίσης, είναι η πρώτη φορά από το 2015 που η Δικαιοσύνη αναλαμβάνει de facto «αντικυβερνητικές» πρωτοβουλίες, κάτι που συνιστά γεγονός αυτό καθ’ εαυτό. Η διαφαινόμενη απόδοση ευθυνών σε υπηρεσιακούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με την κυβερνητική ερμηνεία περί «αναπόφευκτης» τραγωδίας.

Το υπερασπιστικό επιχείρημα περί «του αναπόφευκτου», με επίκληση μάλιστα στην αυθεντία του  Γιόχαν Γκέοργκ Γκόλνταμερ, εικάζω ότι θα εξοργίσει την κοινή γνώμη αντί να βοηθήσει τους κυβερνώντες – δεδομένου άλλωστε ότι η υπόθεση θα βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα, και μάλιστα για διάστημα πολύ μεγαλύτερο από τον χρόνο διεξαγωγής των επόμενων βουλευτικών εκλογών.

Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης