Υπεράριθμοι επιβάτες στο «Fast Ferries Andros»
Κύριε Διευθυντά,
Στις 16/7/18 ταξίδεψα με το πλοίο «Fast Ferries Andros» στις 16.00 από Ανδρο στη Ραφήνα με προγραμματισμένη αναχώρηση στις 16.00.
Πριν από τον απόπλου ζητήθηκε από τα μεγάφωνα του πλοίου να αποβιβαστούν οι επισκέπτες διότι επέκειτο άμεση αναχώρηση.
Στη διάρκεια του ταξιδιού προέκυψε αυταπόδεικτα ότι ο αριθμός των επιβατών ήταν σημαντικά παραπάνω από το ανώτατο όριο. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί με δυο τρόπους:
Α. Ηλεκτρονική έκδοση εισιτηρίων αλλά και καταγραφή στο λογιστήριο του πλοίου του αριθμού των εισιτηρίων που εκδόθηκαν και πληρώθηκαν εν πλω.
Β. Φωτογράφιση/βιντεοσκόπηση των εσωτερικών χώρων αλλά και όλων των εξωτερικών καταστρωμάτων, όπου υπήρχε μια προσβλητική για την ελληνική ναυτιλιακή παράδοση εικόνα που μιλά από μόνη της, γιατί ήταν προβληματική η μετακίνηση επιβατών διότι παντού υπήρχαν άνθρωποι που αναγκαστικά έπρεπε να ταξιδέψουν στο πάτωμα.
Θεωρώ ότι το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, όχι από απόψεως ταλαιπωρίας.
Σε μια απευκταία αλλά θεωρητικά έστω και ελάχιστα πιθανή περίπτωση ατυχούς συμβάντος, θεωρώντας ότι ο αριθμός και οι δυνατότητες των σωστικών μέσων δεν θα επαρκούν αν θα κινδυνεύσουν ανθρώπινες ζωές!..
Δικαιούμαι ως επιβάτης μια απάντηση.
Μετά τιμής,
Γιώργος Ζορνατζής
Ο Γκι Ρασέ και ο Πλάτων
Κύριε Διευθυντά,
Ο γάλλος αρχαιολόγος και συγγραφέας επισκέπτεται την Ελλάδα το 1958. Δεκαετίες αργότερα εκδίδει ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις και τις σκέψεις της νιότης του με τον τίτλο «Προσκυνητής στην Αρχαία Ελλάδα», εκδόσεις Ζαχαρόπουλος.
Το μικρό απόσπασμα που παραθέτω αναφέρεται στην Αρχαία Αθήνα, μετά το θάνατο του Περικλέους (495-429 π.Χ.). Πόσο, θα έλεγα, ταιριάζουν οι σκέψεις, διαπιστώσεις και συμπεράσματα του γάλλου ένθερμου φιλέλληνα με τα πολιτκά δρώμενα της εποχής μας…
Γράφει λοιπόν ο Γκι Ρασέ:
«Η εποχή των πολιτικών φιλοδοξιών πέρασε. Οι διάφοροι Κλέωνες αφάνισαν την Αθήνα και οι κομματικές διαμάχες κατέστρεψαν την Ελλάδα. Οσο οι σύγχρονοι λαοί θα εγκαταλείπουν τις τύχες τους στα χέρια τυχοδιωκτών της εξουσίας θα απειλούνται από τις φιλοδοξίες των τελευταίων. Ο Πλάτων είχε πλήρη αντίληψη αυτής της αναγκαιότητας που επιμένουμε να αγνοούμε: ότι δηλ. η διακυβέρνηση ενός λαού πρέπει να βρίσκεται στα χέρια συνετών και έμπειρων ανθρώπων της σκέψης και των επαγγελματιών της λογικής ανάλυσης και της διαλεκτικής, όχι στα χέρια των ιδεολόγων ή των δημαγωγών».
Αντώνης Ν. Βενέτης
Μοναστηράκι Δωρίδος
Πόσο λίγος ήσουν τελικά…
Κύριε Διευθυντά,
Οταν ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πριν από δέκα χρόνια, όλοι χαρήκαμε λίγο ή πολύ. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, πολιτικοποιημένοι ή όχι, σκεφτήκαμε «ένα νέο και φαινομενικά δραστήριο παιδί. Για να δούμε τι έχει να μας πει». Ηταν ακίνδυνος τότε, μακριά από την άσκηση εξουσίας έλεγε ό,τι ήθελε κι εμείς τον κάναμε χάζι. Μετά μας βρήκε αυτό που μας βρήκε κι άρχισε να εξαργυρώνει την τυφλή οργή των πολιτών πετώντας διάφορες φωτοβολίδες ίσως επειδή ούτε ο ίδιος δεν πίστευε πόσο καλά θα του καθόταν και ότι θα βρισκόταν να κάθεται αντί για κάτω δεξιά όπως μπαίνουμε, πάνω αριστερά. Μολονότι το αριστερά – δεξιά είχε πάντα μια καλή θέση στους μύδρους που εξαπέλυε, άρχισε σιγά σιγά να ξεχνά όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες και να δείχνει και ο ίδιος συγχυσμένος. «Τελικά είμαι Αριστερά όπως μπαίνεις ή όπως βγαίνεις;». Το χειρότερο που του έτυχε όμως ήταν ότι άρχισε να σταφιδιάζει. Γιατί καλές και όμορφες οι φωτοβολίδες και σε τυφλώνουν προσωρινά, αλλά κρατούν λίγο. Οταν το κατάλαβε και ο ίδιος, ήταν αργά. Του δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να τα κάνει όλα αλλιώς και κατέληξε να κάνει πάλι μία από τα ίδια. Πάω στοίχημα ότι αυτά τα τριάμισι χρόνια έχει κάνει αρκετές φορές τη σκέψη «πού πήγα κι έμπλεξα, μαλάκα μου;». Να του θυμίσω απλά ότι ένας από τους προκατόχους του, μόλις έκανε την ίδια σκέψη, βρήκε τουλάχιστον το κουράγιο να πάει σπίτι του και να βγάλει τον σκασμό. Για εκείνον η Ιστορία ίσως γράψει ότι ήταν ο Βούδας της νεότερης Ελλάδας, αλλά για τον σημερινό ίσως γράψει ότι ήταν ο Νέρωνας.
Με εκτίμηση,
Μαργαρίτα Ξανθοπούλου
