O Ολυμπιακός βρήκε την πρώτη του νίκη στη League Phase του Τσάμπιονς Λιγκ στην παγωμένη Αστάνα κερδίζοντας την πρωταθλήτρια Καζακστάν Καϊράτ με 0-1. Συνέβησαν στο ματς πολλά πέρα από τη λογική. Ο Ολυμπιακός είχε τρία δοκάρια, ο Ελ Κααμπί αστόχησε σε κενό τέρμα, ο Ζέλσον πέτυχε ένα γκολ απίστευτο που όμοιό του έχει πετύχει (και τότε σε εκτός έδρας ματς) μόνο κάποτε ο Ιντέγε σε ένα ματς με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ: η μπάλα πέρασε μετά το σουτ του Πορτογάλου από την τρύπα της βελόνας. Αλλά με όλα αυτά, και στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και έναν ισπανό διαιτητή με το παράξενο όνομα Μουνουέρα, που έβγαλε ελαφρά τη καρδία δύο κίτρινες κάρτες σε παίκτες του Ολυμπιακού, στο πρώτο ημίχρονο, που κατά τη διάρκειά του ο Ολυμπιακός είχε 60% κατοχή μπάλας, η δουλειά έγινε. Και ο πρωταθλητής θα προσφέρει μια ακόμα μεγάλη βραδιά στον κόσμο του. Το επόμενο ματς, αυτό με την Μπάγερ Λεβερκούζεν, είναι ένας πραγματικός τελικός. Αλλά αυτή τη φορά στο Γ. Καραϊσκάκης.
Τελικός
Το υπογραμμίζω γιατί και το παιχνίδι με την Καϊράτ τελικός ήταν: αν ο Ολυμπιακός δεν το κέρδιζε θα έδινε το ματς με τους Γερμανούς κι αυτό με τον Αγιαξ, με το οποίο κλείνει το πρόγραμμα, για την τιμή των όπλων. Η Καϊράτ έχει κερδίσει το πρωτάθλημα στη χώρα της, περίμενε τον Ολυμπιακό με σκοπό την πρώτη της νίκη στη διοργάνωση, έπαιζε για να προσθέσει μια σελίδα στην ιστορία της. Ο Ολυμπιακός ήθελε τη νίκη για να έχει ελπίδες να κυνηγήσει ένα θαύμα: κάτι τέτοιο θα είναι η πρόκρισή του, αν έρθει, αλλά το να κερδίσει την Καϊράτ δεν ήταν παρά μια ωραία υποχρέωση και τίποτα πιο πολύ. Το ότι το έκανε παίζοντας κυριαρχικά και ώριμα δείχνει ότι είναι μια ομάδα που μπορεί να διαχειρισθεί την ευθύνη – πράγμα που επιτρέπει περιθώρια αισιοδοξίας για τα ματς με την Μπάγερ Λεβερκούζεν και τον Αγιαξ.
Έπρεπε
Ο Ολυμπιακός έχει λίγο αδικήσει τον εαυτό του με τα αποτελέσματά του. Επρεπε να έχει κερδίσει την Πάφο, να έχει κρατήσει το 1-0 κόντρα στην PSV, να έχει πάρει τουλάχιστον έναν βαθμό στα ματς με την Αρσεναλ ή τη Ρεάλ Μαδρίτης στα οποία η προσπάθειά του ήταν μεγάλη και αφήνω εκτός λογαριασμού το ματς με την Μπαρτσελόνα γιατί εκεί έπεσε θύμα κλοπής. Ακόμα και στην Αστάνα το αποτέλεσμα είναι κατώτερο της εμφάνισης: ένα 0-3 κόντρα στην Καϊράτ θα ήταν δικαιότερο. Οι γηπεδούχοι δεν δημιούργησαν κανέναν κίνδυνο: η στατιστική καταγράφει μία τελική τους στην εστία στο 92′ αλλά δεν είναι καν ευκαιρία. Απλά έπειτα από μια σέντρα και μια αδύναμη ψηλοκρεμαστή κεφαλιά, η μπάλα έφτασε στα χέρια του συγκεντρωμένου Τζολάκη που πέρασε ένα ήσυχο απόγευμα.
Ιντέγε
Ο Ολυμπιακός ήταν σοβαρός και είχε έναν αέρα υπεροχής. Του αρκούσαν. Οταν ο Μεντιλίμπαρ έβγαλε από το ματς τους Τσικίνιο και Ποντένσε, που φαινόταν ότι έρχονται από τραυματισμό, κι έπαιξε με τους Στρεφέτσα και Ταρέμι, όλα απλοποιήθηκαν. Ο ιρανός φορ γέμισε την περιοχή. Ο Στρεφέτσα ήταν κινητικός, δεν κρύφτηκε, έτρεξε την μπάλα στην πλάγια γραμμή κι έδωσε πλάτος στην επίθεση. Στους χώρους που δημιουργήθηκαν ο Μουζακίτης έκανε τα δικά του: η πάσα του στον Ζέλσον ξεκλείδωσε την άμυνα των Καζάκων. Και μετά ο Ζέλσον έκανε τον Ιντέγε. Να σημειωθεί πως εκείνη η νίκη του Ολυμπιακού στο Ζάγκρεμπ με γκολ του Ιντέγε από τη γραμμή του άουτ ήταν η τελευταία εκτός έδρας νίκη του πρωταθλητή στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Δυσκολία
Στα απίθανα που συνέβαιναν κατά τη διάρκεια του ματς να προσθέσουμε και τη δυσκολία των παικτών του Μεντιλίμπαρ με το συνθετικό χόρτο: νόμιζες ότι τρέχουν με παγοπέδιλα. Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν η UEFA να επιτρέπει ματς σε τέτοια γήπεδα. Αλλά αυτό είναι το Τσάμπιονς Λιγκ: κάποιες τέτοιες καταστάσεις δίνουν στους μικρότερους το δικαίωμα να έχουν μια τύχη αντιμετωπίζοντας τους δυνατότερους. Η διοργάνωση δεν έχει μόνο λάμψη: έχει και πολλά απρόοπτα. Μπορεί να σου τύχει να παίξεις σε πλαστικό χλοοτάπητα, μπορεί να σου τύχει ένας διαιτητής που αναίτια αποβάλλει έναν παίκτη σου, μπορεί να σου τύχει να δεχτείς γκολ στις καθυστερήσεις κόντρα στη ροή του ματς, μπορεί να σου τύχει να εμφανιστεί ο Εμπαπέ και να πετύχει 4 γκολ σε ένα παιχνίδι. Στον Ολυμπιακό φέτος έτυχαν τα πάντα: ακόμα και το να έχει τρία δοκάρια σε ένα παιχνίδι, πράγμα απίθανο. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ μόνο για αυτό: έχει ζήσει κάθε δυσκολία που μπορεί στη διοργάνωση να προκύψει.
Ρεάλ
Περιπέτειες στο Τσάμπιονς Λιγκ περιμένουν τους πάντες. Δείτε τι συμβαίνει με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Απόψε υποδέχεται στο Μπερναμπέου τη Μάντσεστερ Σίτι σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Ο κόουτς Τσάμπι Αλόνσο παίζει τη θέση του και ίσως μάλιστα δεν έχει απόψε και τον Εμπαπέ, που πόνεσε στην τελευταία προπόνηση και είναι αμφίβολος. Οι Ισπανοί ήδη γράφουν πως ο Τσάμπι Αλόνσο είναι απλά μια μαριονέτα του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ καθώς δεν είχε κανέναν λόγο στις μεταγραφικές επιλογές και σήμερα έχει στα χέρια του μια ομάδα την οποία ο ίδιος δεν πιστεύει. «Αν ήταν στο χέρι του Τσάμπι, το καλοκαίρι θα είχε ξεφορτωθεί παίκτες όπως ο Καμαβινγκά, ο Βαλβέρδε, ο Βινίσιους, ο Ροντρίγκο, ο Αρνολντ, ο Μεντί, ο Αλάμπα, ο Σεμπάγιος κ.λπ. και θα είχε αποκτήσει άλλους όπως ο Ζουμπιμέντι, ο Βιρτς, ο Νίκο Γουίλιαμς κ.λπ.» έγραφε χθες η «ΑS». Θυμίζοντας πως η μεγάλη διαφορά του Πεπ Γκουαρντιόλα, που καταφθάνει απόψε στο Μπερναμπέου με σκοπό να βυθίσει τη Βασίλισσα σε κρίση, είναι ότι αυτός στις ομάδες που δουλεύει είναι αφεντικό.
Αντσελότι
Είναι αυτό το πρόβλημα της Ρεάλ Μαδρίτης, ότι δηλαδή ο προπονητής της δεν έχει λόγο στις μεταγραφές; Δεν νομίζω. Κανείς προπονητής της Βασίλισσας δεν είχε τέτοια δικαιοδοσία. Το πρόβλημα του Αλόνσο είναι η σύγκριση με τον Κάρλο Αντσελότι. Που είχε τη σοφία και τους τρόπους να τιθασεύει τους μικρούς δισεκατομμυριούχους που υπάρχουν στα αποδυτήρια αφήνοντάς τους ελευθερία κινήσεων στο γήπεδο και επιτρέποντάς τους να λένε μια κουβέντα παραπάνω: ο νεαρός κόουτς Αλόνσο δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις από το σχέδιο και δεν ακούει κανέναν. Και κάπως έτσι απόψε παίζει το κεφάλι του. Θα δούμε το ματς στο MEGA στις 22.00 και είναι δεδομένο ότι δεν θα πλήξουμε.
