Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ικανότητα ούτε επίγνωση απόρρητων αρχείων της ΕΠΟ, ώστε να αξιολογηθεί ο Μάκης Γκαγκάτσης ως πρωθυπουργός του ποδοσφαίρου.
O βασικός και πιο προβεβλημένος πυλώνας είναι η εθνική ομάδα, που έγινε και πάλι ελκυστική και αγαπητή στο κοινό. Χαίρεσαι να την παρακολουθείς, ανυπομονείς μέχρι τον επόμενο αγώνα της, κλικάρεις σε κάθε άρθρο που την αφορά με ευχαρίστηση, ενδιαφέρον κι όχι από υποχρέωση για λόγους… εθνικής συνείδησης.
Το πρόγραμμα «Αναγέννηση» μάλιστα, επιβεβαιώνει πως τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη και τα πάντα λειτουργούν βάσει σχεδιασμού. Στόχος δεν είναι η εκμετάλλευση της συγκυρίας ή η επανάπαυση σε εφήμερες δάφνες αλλά η δημιουργία υποδομών, που θα εξασφαλίζουν την εξέλιξη διαχρονικά.
Ο έτερος βασικός και πιο απαιτητικός πυλώνας καθώς ο ανταγωνισμός περισσεύει, είναι η διαιτησία στις επαγγελματικές κατηγορίες, όπου κι εδώ τα αποτελέσματα είναι ξεκάθαρα καθώς υπάρχει σαφές δείγμα γραφής.
Στο περασμένο πρωτάθλημα τα διαιτητικά λάθη ελαχιστοποιήθηκαν συγκριτικά με το παρελθόν. Οι λανθασμένες αποφάσεις σε ολόκληρη τη σεζόν που διαμόρφωσαν αποτελέσματα μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών, όταν τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν φορές που τόσα καταγράφονταν κάθε αγωνιστική.
Κυρίως όμως ήταν σχεδόν ισομερώς κατανεμημένα, που σημαίνει πως δεν υπήρχε στόχευση ή κατεύθυνση. Με ελάχιστες αποκλίσεις, όλοι αδικήθηκαν από κάποιο σφύριγμα και ευνοήθηκαν από κάποιο άλλο.
Και τελικά φτάσαμε στο φινάλε, όπου ο καθένας πήρε αυτό που άξιζε χωρίς να έχει δικαίωμα να σκούζει ότι του στέρησαν κάτι.
Κι αν το έκανε θα ήταν για εσωτερική κατανάλωση, ώστε να δημιουργήσει άλλοθι και να κρύψει πίσω από αυτό τις δικές του ευθύνες.
Κάπως έτσι λοιπόν καταλήξαμε σε μια από τις πιο ήρεμες και συναινετικές Γ.Σ της ιστορίας, χωρίς και πάλι όμως να εκλείψουν μεμονωμένες κραυγές που οφείλονται σε κατάλοιπα και συνήθειες του παρελθόντος.
Αναμενόμενο μέχρι ενός βαθμού να υπάρχει δυσαρέσκεια για την κατάρτιση των πινάκων διαιτησίας, όταν κάθε πρόεδρος ΕΠΣ εκλαμβάνει ως παράσημο την παρουσία διαιτητή από την δική του Ένωση στους πίνακες.
Δεν γίνεται όμως να χωράνε όλοι παντού και κατά πως φαίνεται η ΕΠΟ του σήμερα δεν πορεύεται με λογικές κόμματων, όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός προαναγγέλλει ολιγομελή και ευέλικτα υπουργικά σχήματα, εντάσσοντας τελικά σε αυτά την μισή κοινοβουλευτική ομάδα για να μην υπάρχουν γκρίνιες αφενός και να ξεπληρώσει γραμμάτια αφετέρου. Γεγονός που χαροποιεί όσους περιμένουν καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα σεζόν, όχι όμως κι εκείνους που βάζουν τον εαυτό τους πάνω από το κοινό ποδοσφαιρικό καλό.
Και θεωρούν επιτυχία αν ικανοποιηθούν προσωπικές επιδιώξεις, αδιαφορώντας αν το πρωτάθλημα γίνει άνω κάτω λόγω διαιτησίας..
Μέλη της ΕΠΟ είναι μεταξύ άλλων 50+ ΕΠΣ, δυστυχώς όμως 50+ διαιτητές δεν χωράνε στους πίνακες της μεγάλης κατηγορίας. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι σε περίπτωση που με κάποιο μαγικό τρόπο στριμώχνονταν οι πάντες. Ο πρόεδρος μιας μεγάλης και προβεβλημένης Ένωσης πάλι θα ένοιωθε ριγμένος έχοντας τον ίδιο αριθμό διαιτητών με μια μικρούλα ΕΠΣ, οπότε θα ζητούσε περισσότερους.
Τα πράγματα είναι απλά, αν οι καλύτεροι διαιτητές υπάρχουν την Αστυπάλαια, η πλειοψηφία των πινάκων θα περιλαμβάνει διαιτητές από το νησί. Ας έχει μόλις 1300 κατοίκους ενώ η Αθήνα εκατομμύρια κι ας είναι η πλειοψηφία των κατοίκων Παναθηναϊκοί ενώ ο Αλαφούζος έχει καταψηφίσει τον διοικητικό απολογισμό. Αδιάφορα τα παραπάνω, ξεκάθαρη η στόχευση.
Η ΕΠΣ της γενέτειρας του Γκαγκάτση στην οποία εδρεύει και η αγαπημένη του ομάδα, έχει μόλις έναν διαιτητή στην Superleague.
Οπότε κάθε περαιτέρω συζήτηση και επιχείρημα καταργούνται, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γιατί όπως συμβαίνει με τον καθένα που έχει εξουσίες, είναι αυτονόητο πως και πιέσεις θα δέχεται και ίσως κάποια εξυπηρέτηση θα ήθελε να κάνει σε ανθρώπους που συναναστρέφεται χρόνια κι έχει καλή σχέση.
Που μπορεί και να το άξιζαν ενδεχομένως, αλλά να το απέφυγε για να μην θεωρηθεί ότι προωθεί δικούς του.
Το δεύτερο είναι πιο δύσκολο, γιατί ευκολότερα λες όχι στον άλλον, παρά στον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο πρόεδρος της ΕΠΟ επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, που δεν είναι άλλος από την υποταγή των δικών του «θέλω» στο γενικό καλό.
Εννοείται πως ο καθένας δικαιούται να κρίνει τις επιλογές, όχι όμως με βάσει τις «χάρες» που θα ήθελε να του κάνουν, όταν ο υψηλότερα ιστάμενος έχει καταργήσει τις αντίστοιχες δικές του, στην πράξη.
Υιοθετώντας λοιπόν το δόγμα «καλύτερα χρήσιμος παρά ευχάριστος» ο Γκαγκάτσης επέτρεψε να κυλήσει η διαδικασία με την πρέπουσα ροή, δίνοντας το ελεύθερο στον Λανουά να κάνει απερίσπαστος αυτό για το οποίο ήρθε. Με τα όποια λάθη του που είναι αναπόφευκτα, αρκεί να μην είναι στοχευμένα και κατευθυνόμενα ‘-όπως και των διαιτητών άλλωστε, γιατί αυτοί είναι ο καθρέφτης του- και ακόμα λιγότερα από την πρώτη χρονιά εννοείται.
ΥΓ. Αν και το ανακάτεμα σοβαρού κι αστείου είναι από τα αγαπημένα μου, σήμερα το απέφυγα γιατί υπάρχουν φορές που αξίζει περισσότερο να σερβίρονται ξεχωριστά.
Οπότε στην Γ.Σ της ΕΠΟ θα επανέλθουμε αύριο, με τις γραφικές κραυγές που ακούστηκαν…
