Η μεγάλη έρευνα της Metron Analysis που παρουσιάστηκε στο συνέδριο Brain Retain Regain του in.gr, έρχεται να συμπληρώσει τις αναλύσεις του λεγόμενου «brain drain», της τάσης φυγής των νέων Ελλήνων.
Το χαρακτηριστικό της είναι ότι το δείγμα της είναι 20-50 ετών, διαμένοντες και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ετσι, βλέπουμε ότι ο βαθμός ικανοποίησης από τη ζωή είναι αρκετά μεγαλύτερος μεταξύ αυτών που έφυγαν. Οι Ελληνες του «brain drain» εμφανίζονται πιο αισιόδοξοι, σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, με καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές και περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Για ένα πράγμα τους βλέπουμε πιο απαισιόδοξους μόνο, αφού εκφράζουν σε μεγαλύτερο ποσοστό την πεποίθηση ότι τα πράγματα στην Ελλάδα πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση.
Αφοπλιστικές στην απλότητά τους είναι και οι απαντήσεις στο τι αναζητούν: Καλύτερες αποδοχές, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ένα πιο οργανωμένο κράτος, ένα καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Κι ενώ οι μισθοί είναι συνήθως η αφορμή, η έλλειψη αξιοκρατίας, ποιότητας ζωής και η απογοήτευση από το κράτος διατρέχουν την έρευνα. Το 85% απαντά, λοιπόν, πως δεν επιθυμεί, τουλάχιστον άμεσα, να επιστρέψει ενώ, όσοι γύρισαν, επικαλούνται οικογενειακούς λόγους ή συναισθηματική κόπωση.
Διαψεύδονται, άρα, ακόμη μια φορά οι ανόητες κορώνες για το brain drain. Το ξέραμε όσοι χαιρετίσαμε δικούς μας ανθρώπους. Που μπούχτισαν με την αδικία, την αναξιοκρατία, τον νεποτισμό, την ταξικότητα, τη στασιμότητα, τη γεροντοκρατία που αντιμετωπίζει με συγκατάβαση και διδακτισμό τους σαραντάρηδες σαν πιτσιρίκια, την έλλειψη δημιουργικότητας, τον συντηρητισμό και το χαμηλό επίπεδο των διαφόρων τάχα μου «ελίτ». Ολα αυτά που δεν φτιάχνονται ούτε με επιδοτήσεις, ούτε με roadshows, ούτε με πανηγύρια για μια οικονομία στην οποία η μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία παραμένει, ακόμη, το να έχεις τις «σωστές γνωριμίες».
Με τη μελαγχολία αναμετριόμαστε όσοι δεν φύγαμε και γι’ αυτό πρέπει εμείς να το πούμε καθαρά ότι δεν υπάρχει «λύση» για το «brain drain» όπως την εννοούν, με δήθεν κίνητρα επιδότησης επιστροφής. Μια κάποια «λύση» θα ήταν ίσως τα κίνητρα επιδότησης φυγής. Να εμπλουτίσουν σπουδές και εμπειρίες κι άλλοι νέοι. Να ξεφύγουν. Να δουν άλλες χώρες, άλλες δημοκρατίες, άλλες αγορές, με τα καλά τους και τα κακά τους. Και αν κάποτε μας αξίζει να έρθουν πίσω έχει καλώς. Ως τότε, ας τους αφήσουμε καλύτερα.
