Αναζήτηση
Στην τελευταία ταινία του Βιμ Βέντερς με τίτλο «Υπέροχες μέρες», ο 60χρονος Χιραγιάμα (τον οποίο υποδύεται υποδειγματικά ο Kότζι Γιακούσο) καθαρίζει τις δημόσιες τουαλέτες του Τόκιο. Είναι μοναχικός, δουλεύει με χαμόγελο και φιλότιμο, φωτογραφίζει τα δέντρα με μια παλιομοδίτικη μηχανή, δεν ξέρει τι είναι το Spotify και στο αυτοκίνητο ακούει ροκιές του Βαν Μόρισον και του Λου Ριντ.
Πριν από τέσσερα χρόνια σημειώθηκε το πρώτο κρούσμα Covid στην Ελλάδα. Εκτοτε χάσαμε χιλιάδες συμπατριώτες μας, περάσαμε πολλά, κλειστήκαμε μέσα, μάθαμε την τηλεργασία, εξοικειωθήκαμε με τη μάσκα και δώσαμε μια υπόσχεση: δεν θα ξεχάσουμε τους ντελιβεράδες, τις ταμίες των σουπερμάρκετ, τους οδοκαθαριστές, τις νοσοκόμες, τους εργαζόμενους στις «πλατφόρμες», όλους εκείνους που συνέχισαν να εργάζονται σε αντίξοες συνθήκες προκειμένου η οικονομία να συνεχίσει στοιχειωδώς να κινείται. Θα απαιτήσουμε να αναγνωριστεί η προσφορά τους, να αυξηθούν οι μισθοί τους, να δουλεύουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Τίποτα δεν έγινε. Οι χειρώνακτες εξακολουθούν να αποτελούν εργαζόμενους με μειωμένα δικαιώματα.
«Εκτιμώ το γεγονός ότι σε προηγούμενο σημείωμά σου αναφέρθηκες σε όλους εμάς που κάνουμε δουλειές τόσο αναγκαίες, ώστε ούτε τις σκέπτεται κανείς», έγραψε ο Μπράιαν στον υπέροχο ιστότοπο που διατηρεί ο Νικ Κέιβ με το όνομα The Red Hand Files. «Δούλεψα στο αποχετευτικό σύστημα πάνω από 35 χρόνια καθαρίζοντας σκατά, των φτωχών και των πλουσίων. Πήγαινα στη δουλειά μέρα και νύχτα, χάνοντας πολλές από τις ασχολίες των παιδιών μου, ώστε να μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να συνεχίσουν να χέζουν. Ολοι στον χαρούμενο κόσμο των καρτών Hallmark είναι συγγραφείς, καλλιτέχνες, αντικέρηδες, και δεν είναι αληθινό, δεν με παρατάτε λοιπόν; Ναι, μιλάω στον αόριστο και στον ενεστώτα, αλλά δεν δίνω δεκάρα ούτε γι’ αυτό. Χέζουν λέξεις εκεί έξω, αλλά εγώ είμαι χαρούμενος και μου αρέσουν τα Red Hand Files».
«Αγαπητέ Μπράιαν», απάντησε ο αυστραλός ερμηνευτής. «Παρά τα όσα λες, νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης έχει πολλά κοινά σημεία με έναν υγειονομικό εργαζόμενο. Οπως το αποχετευτικό σύστημα της Νέας Υόρκης είναι ένας πολύτιμος πυλώνας της δημόσιας υγείας, το ίδιο ισχύει και για την τέχνη, κι αν η τέχνη δεν προστατεύει μια πόλη από επιδημίες και λοιμούς, κάνει κατά κάποιον τρόπο τον κόσμο μας λίγο λιγότερο επιβλαβή. (…) Μπράιαν, αν τη δεκαετία του ’90 που επισκεπτόμουν τη Νέα Υόρκη έπεσες κατά τύχη στα σωματικά μου εκκρίματα, ενώ ταξίδευαν μαζί με τα 8,3 δισεκατομμύρια γαλόνια καθημερινών απόνερων κατά μήκος των μήκους 7.500 μιλίων σωλήνων, θέλω να αναγνωρίσω τις προσπάθειές σου και να πω με απόλυτο σεβασμό «ευχαριστώ» και «ο Θεός να σε ευλογεί». Γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχει στους βόθρους και τ’ αστέρια και, εν τέλει, ο καθένας με τον δικό του διαβολεμένο τρόπο, βρισκόμαστε όλοι στις υπηρεσίες Του, προσπαθώντας να εμποδίσουμε τον κόσμο να πνιγεί στα σκατά. Είσαι ένας ήρωας! Υποκλίνομαι!».
