Επάγγελμα Καρανίκας

^«Διορίζεται από 02-01-2016 ο Νικόλαος Καρανίκας του Πέτρου σε θέση ειδικού συμβούλου στο Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού με ΜΚ 13 της ΤΕ κατηγορίας». Ορισμένες φορές η εκδίκηση είναι απλώς η υπηρεσιακή γλώσσα. Κάπως έτσι, ένας πρώην αντιρρησίας συνείδησης, νυν και αεί αντισυστημικός – κατά δήλωσή του -, έπαιρνε τη θέση του στο ΦΕΚ της πρώτη φορά Αριστεράς. Ο τίτλος και η περιγραφή θέσης κάλυπταν κάτω από την επίσημη γλώσσα το βιογραφικό του διορισθέντος, σύμφωνα με το οποίο ήταν κυρίως αδιόριστος εκπαιδευτικός – σερβιτόρος. Ακόμη κι όταν αυτοσυστηνόταν ως υποψήφιος με τη δημοτική κίνηση Θεσσαλονίκη – Ανοιχτή Πόλη, δεν ανέφερε τις σπουδές του στο ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων της Λάρισας. Λίγες ακόμη περγαμηνές, εξάλλου, αποκτούσε ως «μέλος της ΚΝΕ, ως το ’92, ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ και ιδρυτικό μέλος του ελληνικού κοινωνικού Φόρουμ». Δεν επαγγελλόταν τίποτε, αλλά ευαγγελιζόταν πολλά. Κυρίως ταίριαζε με τα ήθη της νέας εποχής, όταν ο πατήρ Παππάς διοριζόταν πρόεδρος στον ΟΑΣΘ (το 2017) και συγγενείς του προέδρου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ μετακλητοί σε υπουργικά γραφεία.

Ο Νίκος Καρανίκας ήταν ο συμβολισμός ενός παλιού κόσμου που επιβίωνε στην περιβόητη πολιτική αλλαγή. Δήλωνε περιθωριακός, αλλά αναζητούσε «χώρο». Τα έβαζε με το σύστημα και κατέληγε αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Με μια αναδρομική ανάγνωση, ήταν πάντα ένας αντι-Πιερρακάκης. Κανένας διάλογος με την εποχή του, καμία αυτοκριτική, καμία πρόταση. Αντιθέτως, η υπεράσπιση ενός κόσμου περίκλειστου, οξυγόνο του οποίου ήταν ο μανιχαϊσμός. Στο άρθρο του 2017 στο avgi.gr, θα οριοθετήσει τις διαφορές με τη Δεξιά, εκτός άλλων, μέσω των νεανικών αναγνωσμάτων: «Εμείς διαβάζαμε Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν. Αγαπούσαμε τον Ντοστογέφσκι, προτιμούσαμε να ανιχνεύσουμε τον Διαφωτισμό από τον Ρουσό ή τον υλιστή και άθεο Ντιντερό… Κουβεντιάζαμε τα αναγνώσματά μας, μιλάγαμε για φιλοσόφους και τις απόψεις τους, πηγαίναμε να δούμε Ταρκόφσκι, Βισκόντι και Αγγελόπουλο… Εκείνοι διαβάζανε «4 Τροχούς», «Μoto» και «Μarie Claire» όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία». Ανίχνευαν τον Διαφωτισμό οι αριστεροί, ενώ οι απέναντι διάβαζαν για σούζες. Ο δρόμος που πάνω του πάτησε η αριστερή κυβέρνηση ήταν στρωμένος με αντιμνημονιακές υποσχέσεις και αναγνώσεις Βάρναλη.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν αμιγώς, οι δύο κόσμοι έπρεπε να κατασκευαστούν για να χωρέσουν τα όνειρα της ρεβάνς. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο προαναφερθείς πρόεδρος της Νεολαίας Ιάσονας Σχινάς Παπαδόπουλος θα δώσει εξηγήσεις για τις πρώτες ύλες των γενικώς αντιρρησιών: «Για τις εκδρομές της ΕΔΑ μού μίλαγε ο πατέρας μου όταν ήταν αυτός μικρό παιδάκι, για το αντρείωμά του στο Πολυτεχνείο, στην ΟΜΛΕ, στη δικτατορία, για τη δράση του στο δυναμικό φοιτητικό κίνημα, για την ΕΦΕΕ, για τον 815, τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, για την ΠΠΣΠ, για το ΚΚΕ – ΜΛ, για το Χημείο, για τα όνειρα της τότε εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς».

Μάθε τέχνη

Με την τελευταία του τοποθέτηση εναντίον της κόρης του Πρωθυπουργού ο Καρανίκας υπενθύμισε τα τρικ αυτού του τεχνητού θιάσου, που περιφέρεται από την ανεπάγγελτη συμβουλευτική ως την όψιμη τηλοψία. Εκεί όπου ο πρώην συμβουλάτορας διεκτραγωδεί με επιτηδευμένη μποεμία τα πάθια του με τις ουσίες – «για επιστημονικούς σκοπούς» -, θαμπώνοντας ακόμη και τον Αδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος θα είδε στην πρόσφατη ανάρτηση το δήγμα του αισώπειου σκορπιού που δεν ξεχνά τη φύση του. Αν υπάρχει μια τέχνη – ένα «επάγγελμα», ας πούμε – όπου ο Καρανίκας αποδίδει, είναι η πρόκληση. Συμβολίζει με την παρουσία του τον κομματικό άνθρωπο χωρίς ιδιότητες. Αρκεί που κινείται πέριξ του αρχηγού – κάποια στιγμή το όνομά του θα περάσει στο ΦΕΚ. Αρκεί που τα social media προσφέρονται για την έκλυση τοξικότητας.

«Η κόρη του Μητσοτάκη θα σπουδάσει ανθρωπιστικές σπουδές στις ΗΠΑ για να δικαιολογήσει τη ΜΚΟ την οποία κατέχει για τα ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ» έγραφε στην επίμαχη ανάρτηση πριν να την κατεβάσει σε άτακτη υποχώρηση. Και στο δικό του ιδίωμα – όπως και στο πολακικό – τα κεφαλαία γράμματα υποδηλώνουν δήθεν την επίταση μιας ψυχής εν βρασμώ. Η τεχνική είναι ενός ελεύθερου σκοπευτή που εκφράζει την αντιδεξιά οργή του βάλλοντας ακριβώς εκεί όπου δεν ενδείκνυται: στο βιογραφικό ενός νέου ανθρώπου που ξεκινάει τη διά βίου μάθηση. Η εικόνα είναι συμβολική, είναι η σύγκρουση δύο κόσμων. Ο Καρανίκας δεν αναφέρεται στο μέλλον. Αναφέρεται μόνο στον παλαιοκομματικό άνθρωπο, που νιώθει ασφαλής μέσα στο εμφυλιοπολεμικό κουκούλι και την επιθετική ρητορεία. Υποτίθεται ότι εκφράζει τη λούμπεν πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ετικέτες τσαλακώνονται στην επόμενη λεκτική ακροβασία.

Η ανεπάγγελτη προκλητικότητα είναι τέτοια που μπορεί να στρέφεται και εναντίον των συντρόφων. «Στενοχωριέμαι που στο όνομα της Αριστεράς κάτι θηλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας μιλάνε με ύφος μηδενιστών και γνώσεις κουραμπιέ του πρωτοετούς αμόρφωτου αριστεριστή, κατηγορούν τον Τσίπρα, έχοντας όμως ως θηλαστικά τον αέρα του ελαφρόμυαλου μέλους» έγραφε πέρυσι τον Δεκαπενταύγουστο, όταν ο αρχηγός τιμούσε στην ανακοίνωσή του «την Παναγία, την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα». Τις «γνώσεις κουραμπιέ» προφανώς τις κατήγγειλε ο δεινός αναγνώστης ενός Τολστόι, ενός Ρίτσου κι ενός Ντοστογέφσκι.