Μέσι – Ντοναρούμα: Λάμψη από το Ρίο ως το Λονδίνο

Λένε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο άθλημα και όμως το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε αποδόθηκε η απόλυτη ποδοσφαιρική δικαιοσύνη σε δύο «ναούς» του αθλήματος, το στάδιο Μαρακανά του Ρίο και το Γουέμπλεϊ του Λονδίνου. Εκεί έλαμψαν δύο αστέρια, ένα που σιγά σιγά οδεύει προς την ποδοσφαιρική του σύνταξη (καθώς η λάμψη του θα παραμείνει για πάντα εκτυφλωτική) και ένα που μόλις ανατέλλει. Ο Λιονέλ Μέσι από τη μία και ο Τζίτζι Ντοναρούμα από την άλλη που οδήγησαν τις χώρες τους (Αργεντινή και Ιταλία αντίστοιχα) στο να αναδειχθούν οι κορυφαίες ομάδες σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη.

Απόλυτη δικαίωση

Ο πρώτος, όταν το 2016 μετά και τη νέα (δεύτερη στη σειρά χρονιά από την ίδια εθνική ομάδα) απώλεια του Κόπα Αμέρικα από τη Χιλή, αποφάσισε να αποχωρήσει από την Εθνική Αργεντινής, αλλά δεν άντεξε και μετά από λίγο καιρό επέστρεψε. Βλέπετε για τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου (και έναν εκ των κορυφαίων όλων των εποχών) που έχει σαρώσει κάθε ατομικό και ομαδικό τίτλο σε συλλογικό επίπεδο και έχει ένα καράβι λεφτά, το γεγονός ότι ποτέ σε επίπεδο ανδρών (είχε ένα παγκόσμιο Κ20 και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008) δεν είχε πάρει κάτι με την Αργεντινή τον στοίχειωνε.

Με την Μπαρτσελόνα έχει κατακτήσει 10 πρωταθλήματα, οκτώ σούπερ καπ και επτά Κύπελλα Ισπανίας, τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, τρία Παγκόσμια Κύπελλα συλλόγων και τρία ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ! Και όμως όπως πανηγύρισε αυτό το Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή δύσκολα το συναντάς σε κάποιον από τους 35 τίτλους του με την Μπαρτσελόνα και τους 2 που αναφέραμε με την Εθνική Αργεντινής αλλά σε μικρότερες ηλικιακά κατηγορίες.

«Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό γι’ αυτή τη μεγάλη στιγμή που μου χάρισε. Δεν είναι σημαντική απλά και μόνο γιατί κατακτήσαμε το Κόπα Αμέρικα. Αλλά γιατί το κάναμε απέναντι στη Βραζιλία και μάλιστα μέσα στην έδρα της.

Νιώθω ότι ο Θεός μου κρατούσε αυτή τη στιγμή. Παρά τη χαρά που νιώθουμε τώρα πιστεύω ότι δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε τι πραγματικά έχουμε κάνει! Μετά το τέλος του αγώνα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η οικογένειά μου. Αλλες φορές ήταν δύσκολα, γιατί μέναμε εκτός συνέχειας από νωρίς και έπρεπε να πάμε νωρίς για διακοπές. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Επίσης, θέλω να μοιραστώ αυτή τη νίκη με τους συμπαίκτες μου που πάντα ήταν δίπλα μου και με στήριζαν παρά τις δυσκολίες. Ξέρω από πρώτο χέρι πόσα έχουν δώσει για την εθνική ομάδα και πόσο χαίρονται γι’ αυτό που πετύχαμε! Ηθελα όσο τίποτα να απαλλαγώ από αυτή την ταμπέλα και την πίεση ότι δεν έχω πετύχει κάτι με την εθνική ομάδα. Ηξερα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν πραγματικότητα. Πάντα πίστευα» είπε αυτός ο Μότσαρτ της μπάλας, ο αρτίστας, ο γητευτής της στρογγυλής θεάς που τα είχε όλα και δεν είχε τίποτα! Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου στα 34 του χρόνια, η απόλυτη δικαίωση. Για αυτό και όλοι οι συμπαίκτες του έπεσαν πάνω του με τη λήξη και άρχισαν να τον πετάνε στον αέρα.

Νέος φύλακας-άγγελος

Το Ρίο απέχει από το Λονδίνο σχεδόν 10.000 χιλιόμετρα, αλλά λίγες ώρες μετά τον θρίαμβο του Μέσι γεννήθηκε ένας ακόμα, του – μόλις 22 ετών – βασικού κίπερ της Ιταλίας, Τζίτζι Ντοναρούμα που οδήγησε τη Σκουάντρα Ατζούρα στον τίτλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για τον οποίο οι Ιταλοί περίμεναν 53 χρόνια! Είναι τρομερή η συγκυρία, αλλά ο Ζορζίνιο, ο καλύτερος εκτελεστής της Ιταλίας στα πέναλτι έχασε το τελευταίο της ομάδας του (το έπιασε ο εξαιρετικός αλλά μόνος του, Πίκφορντ).

Λες και ο θεός του ποδοσφαίρου ήθελε το τελευταίο κεφάλαιο να το βάλει ο Ντοναρούμα που έπιασε το 2ο πέναλτι της βραδιάς (άλλο ένα είχαν στείλει οι Αγγλοι στο δοκάρι του, χάνοντας συνολικά τρία συνεχόμενα) και χάρισε το τρόπαιο στους Ιταλούς. Οι οποίοι «ξόρκισαν» την κατάρα με τα βρετανικά γήπεδα εκεί που είχαν πάθει κάζο και στο Μουντιάλ του 1966 (αποκλεισμός από τη Βόρεια Κορέα στον όμιλο) και στο Eurο του 1996 (αποκλεισμός από την Τσεχία στον όμιλο).

Ο γκολκίπερ της Παρί Σεν Ζερμέν πλέον, με δυο μεγάλες επεμβάσεις οδήγησε την Ιταλία στην κατάκτηση του Euro και δίκαια πήρε και το βραβείο του πολυτιμότερου ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης, σε ηλικία 22 ετών. Ηταν εξαιρετικός – στην ίδια διαδικασία των πέναλτι – και με τους Ισπανούς αλλά γενικότερα απίστευτα σταθερός σε όλο το τουρνουά και όλα αυτά μόλις στα 22 του. Οταν όμως έχει γεννηθεί στη Νάπολι και έχει παίξει βασικός σε μια κορυφαία ομάδα όπως η Μίλαν για πρώτη φορά σε ηλικία 16 ετών και 242 ημερών (ο δεύτερος νεότερος στην ιστορία της ομάδας) δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης του Euro, κάτι που μόνο ένας τερματοφύλακας το είχε πετύχει ως τώρα, ο Πέτερ Σμάιχελ με τη Δανία το 1992. Με μάνατζερ τον Μίνο Ραϊόλα και τέτοιο ταλέντο ο Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα δεν θα… πεινάσει (10.000.000 ευρώ ετήσιες απολαβές θα έχει στην Παρί Σεν Ζερμέν). Οσο για την Ιταλία βρήκε για πολλά χρόνια τον νέο φύλακα-άγγελο για την εστία της μετά τον άλλο Τζιανλουίτζι (Μπουφόν).