Αναζήτηση
H Αρχή του Αρχιμήδη, το σημαντικό έργο του καταξιωμένου Ισπανού συγγραφέα Josep Maria Miró, αφού κατέκτησε κοινό και κριτικούς την περασμένη σεζόν, επιστρέφει στο θέατρο Skrow από Πέμπτη έως Κυριακή, για να μας φέρει ακόμη μια φορά αντιμέτωπους μ’ ένα αριστοτεχνικά απλό δίλημμα.
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί τους Άγγελο Μπούρα, Σεραφείμ Ράδη, Μιχάλη Συριόπουλο, Μαρία Φιλίνη.
Πρωταγωνιστής είναι ο Τζόρντι, δάσκαλος σε ομάδα κολύμβησης παίδων, που αγκαλιάζει και δίνει ένα φιλί σ’ ένα αγοράκι που κλαίει, γιατί φοβάται το νερό και δε θέλει να κολυμπήσει χωρίς σωσίβιο. Μια τρυφερή κίνηση ενθάρρυνσης ενός καλού δασκάλου. Μια απρεπής κίνηση με υποβόσκουσα σεξουαλική πρόθεση. Μια κίνηση που ίσως αποκαλύπτει περισσότερα για τον παρατηρητή απ’ ό,τι για τον δράστη. Ποιος είναι αυτός που κοιτάει; Από ποια οπτική; Μια κίνηση, που θα αποτελέσει αφορμή για μια αλληλουχία εκρηκτικών συζητήσεων και καταστάσεων και θα φέρει στην επιφάνεια υποψίες, προκαταλήψεις και φόβους. Το μόνο που μένει είναι να πάρουμε θέση… Ή και όχι.
Ο Μιχάλης Συριόπουλος μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τα διλήμματα και τα ταμπού.
Πώς χειρίζεστε το ρόλο σας;
Ο ρόλος μου είναι μια κατασκευή με συνδημιουργό τον σκηνοθέτη μου, Βασίλη Μαυρογεωργίου. Η βασική του οδηγία ήταν να παίζω στην κόψη του ξυραφιού. Στοίχημά μας ήταν «να είμαι και να μην είμαι» σε όλα τα θέματα που διακυβεύονται στο έργο. Αυτό με βοήθησε στο να «συνθέσω» μια περσόνα απόλυτα εξώστροφη, που ξορκίζει τους φόβους με κανιβαλισμό αλλά που, εν τέλει, έχει μέσα του πολλούς κουκουλωμένους δαίμονες!
Στο δίλημμα που προκύπτει για την σεξουαλική ή αγνή πράξη, εσείς πώς τοποθετήστε επί σκηνής;
Δεν θα ήθελα να προδώσω το πιο βασικό δίλημμα της παράστασης. Μόνο να σας πω, πως τα φαινόμενα απατούν! Η αρχή του Αρχιμήδη δεν είναι ένα έργο για την παιδοφιλία. Το συμβάν με το παιδάκι στο έργο μας είναι η αφορμή για να ξεμπροστιαστεί μια «πολιτισμένη» κοινωνία, που δικάζει άμεσα χωρίς να σκεφτεί και παίρνει αποφάσεις μέσα απ’ τα social media.
Η οπτική, ένα θέμα με το οποίο παίζει το έργο, πόσο καθοριστική μπορεί να γίνει για την εξέλιξή του;
Ναι, η οπτική είναι ένα θέμα με το οποίο παίζει το έργο και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έγινε, ενώνονται συμπτώσεις και μικροπράγματα, ο φόβος μεγεθύνεται και δημιουργείται ένας όχλος, άκρως επικίνδυνος. Το έργο τελειώνει σε μια κομβική στιγμή… Δεν είμαι σίγουρος, αν θα συνέχιζε για το happy end του.
Οι προκαταλήψεις και οι φόβοι που ξαφνικά εμφανίζονται, πώς τελικά σπάνε; Ή μήπως δεν σπάνε;
Νιώθω πως οι προκαταλήψεις και οι φόβοι δεν σπάνε ποτέ! Κουκουλώνονται, μεταμφιέζονται, διαιρούνται μα σιγοβράζουν και με την πρώτη ευκαιρία ξεσπούν με βία… Μακάρι να κάνω λάθος!
Θεωρείτε πως στην σύγχρονη κοινωνία με τις πολλές παρεξηγήσεις, ένας δάσκαλος κολύμβησης όπως ο ήρωας του έργο πρέπει να δρα με το συναίσθημα, αγκαλιάζοντας για συμπαράσταση τους μαθητές του, ή με τη λογική και να αποφεύγει τη σωματική επαφή;
Ξέρετε, πριν καταπιαστώ με το συγκεκριμένο έργο, δεν είχα ιδέα για το πόσο άλλαξαν τα πράγματα στην εκπαίδευση μεταξύ δασκάλων και παιδιών! Ήρθαν και με βρήκαν διαφοροι εκπαιδευτικοί, κοινοποιώντας μου τις δυσκολίες τους. Κάποιοι, προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, κάνουν μάθημα με την πόρτα ανοιχτή, δεν επιτρέπεται κανείς να αγγίξει κανέναν, τα πραγματα γίνονται όλα και πιο λογικά! Προκειμένου να αποφύγουμε τα προβλήματα, πονηρεύουμε όλο και περισσότερο! Εμένα δε μου πάει αυτό το μοντέλο εκπαίδευσης, λειτουργώ με τις αισθήσεις μου.
