Αναζήτηση
Αν κανείς κοιτούσε την τηλεόραση τις τελευταίες μέρες δύο εικόνες θα έβλεπε: τον Τσίπρα να προσπαθεί να το παίξει Αντρέας Παπανδρέου στη Βουλή και τα ΜΑΤ να χτυπούν διαδηλωτές.
Ως Παπανδρέου δεν τα πήγε και τόσο καλά.
Όμως τα ΜΑΤ μια χαρά τα πήγαν και το ξύλο ήταν άφθονο.
Πρώτα ήταν οι διαδηλωτές που προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό που προστάτευε τη Μέρκελ, τώρα που από ο Τσίπρας πέρασε από το “Go back Merkel” στο “Don’t go”.
Μετά ήταν οι εκπαιδευτικοί την Παρασκευή στις κλούβες έξω από το Μαξίμου (επειδή ως γνωστό ο Τσίπρας «δεν έχει ΜΑΤ έξω από το γραφείο του») όπου ένας βουλευτής του ΚΚΕ τραυματίστηκε.
Έπειτα ήταν πάλι οι εκπαιδευτικοί τη Δευτέρα και μια καθηγήτρια έπαθε έγκαυμα όταν έριξαν χημικά οι αστυνομικοί έξω από τη Βουλή προφανώς γιατί έτσι εκτιμούν το σεβασμό στους δασκάλους των παιδιών τους.
Και σήμερα ήταν πάλι οι εκπαιδευτικοί στον Άγνωστο Στρατιώτη που βρήκαν πάλι τα ΜΑΤ μπροστά τους.
Άμα το καλοσκεφτεί κανείς, ξύλο μέρα παρά μέρα είχαμε να δούμε από άλλες εποχές.
Τότε που ο Τσίπρας το έπαιζε μαχητικός διαδηλωτής και υποσχόταν να καταργήσει τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο».
Τότε που κατήγγειλε τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα.
Τότε που μιλούσε για «βία και καταστολή».
Τώρα είναι αυτός που στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια σε διαδηλωτές.
Βέβαια, η κυβέρνηση σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έσπευσε να καταγγείλει την αστυνομία.
Μόνο που όλοι ξέρουμε ότι σε μεγάλες διαδηλώσεις η ηγεσία της αστυνομίας πάντα ζητά την έγκριση του εκάστοτε υπουργού πριν κάνει μεγάλη επέμβαση.
Άρα, η Γεροβασίλη ήξερε ότι και χημικά θα έπεφταν και ξύλο και το είχε εγκρίνει.
Και οι υπουργοί συνήθως ενημερώνουν και τον πρωθυπουργό.
Γιατί ο Τσίπρας μπορεί να οραματίζεται ότι είναι ηγέτης της προοδευτικής παράταξης αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να διαχειρίζεται πολιτικές λιτότητας και να εφαρμόζει τις απαιτήσεις της Τρόικας.
Όμως, αυτές και κοινωνικές αντιδράσεις θα προκαλούν και διαμαρτυρίες.
Και το ερώτημα για κάθε κυβέρνηση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι εάν θα κάνει υποχωρήσεις και θα ικανοποιήσει κάποια αιτήματα ή εάν θα προσπαθήσει να απομαζικοποιήσει το κίνημα με κάθε μέσο συμπεριλαμβανομένης της καταστολής.
Και όσο ο Τσίπρας και δεν θα μπορεί και δεν θα θέλει να κάνει υποχωρήσεις, γιατί τα υπερπλεονάσματα τον νοιάζουν περισσότερο από π.χ. την αγωνία του αναπληρωτή που δεν αντέχει κάθε χρόνο να δουλεύει σε διαφορετική πόλη, τόσο θα πέφτει και ξύλο.
Γιατί αυτό ακριβώς θα είναι το νέο δόγμα Τσίπρα: βαράτε τους
