«Μακεδονιτισμός» και γεωγραφικός προσδιορισμός

Κύριε Διευθυντά,

Η βιασύνη, η προχειρότητα και η μικροπολιτική σκοπιμότητα με τα οποία η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων οδήγησε σε παραχωρήσεις στο θέμα της εθνικότητας και της γλώσσας που καταργούν ουσιαστικά τον γεωγραφικό προσδιορισμό του δοθέντος σύνθετου ονόματος «Βόρεια Μακεδονία».

Εφόσον θέση της Ελλάδας ήταν να δοθεί στο διπλανό κρατίδιο σύνθετο όνομα που να έχει τον όρο «Μακεδονία» μόνο υπό τη γεωγραφική του έννοια και τίποτε παρά πέρα, έπρεπε να ληφθεί κάθε πρόνοια από μας να μη χρησιμοποιηθούν απευθείας παράγωγά του (επίθετα) που δεν διασφαλίζουν τη γεωγραφική του μόνο χρήση.

Το επίθετο δηλαδή «μακεδονικός, -ή, -ό» παράγεται απευθείας από το όνομα «Μακεδονία» και σχετίζεται άμεσα μ’ αυτό όχι τόσο ως γεωγραφικός προσδιορισμός μιας ποιότητας –ταυτότητας. Αναφέρεται κυρίως σ’ αυτό που συνιστά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής αυτής ως ιστορικού πολιτισμικού χώρου. Ετσι μπορεί να δημιουργήσει ταυτότητα πολιτισμική που επιζητούν και οι Σκοπιανοί, δηλαδή «εθνότητα» κατ’ αυτούς.

Ετσι τώρα βάσει της συμφωνίας κατοχυρώνουν τη γλώσσα τους ως «μακεδονική» και την ιθαγένειάς του το ίδιο –δύο εθνοτικά δηλαδή χαρακτηριστικά που τους παρέχουν κάθε δυνατότητα να ομιλούν πλέον και επισήμως –με την υπογραφή της Ελλάδος! –για «Μακεδονικό έθνος».

Αν υπήρχε όμως από την πλευρά μας σωστή εθνική στάση θα μπορούσαμε να βρούμε λύση και στη βάση της σύνθετης ονομασίας, η οποία θα διασφάλιζε όντως τη γεωγραφική και μόνο χρήση του όρου Μακεδονία και το «erga omnes».

Γνωρίζουν πολύ καλά όσοι αρύονται την καταγωγή από τους Νομούς της Δυτικής και Βόρειας – Ελληνικής Μακεδονίας ότι το σλαβόφωνο ιδίωμα που ομιλείται ακόμη εκεί καλείται από τον λαό «μακεδονίτικα». Είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός που προέρχεται μεν από το όνομα «Μακεδονία» αλλά δηλώνει καθαρά την τοπική του σημασία.

«Μακεδονιτικός, -ή, -ό» είναι αυτός που προσιδιάζει στον τόπο, στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας και τίποτε παρά πάνω. Είναι ο ντόπιος, ο τοπικός. Το «μακεδονίτικο» τοπικό γλωσσικό ιδίωμα δεν συνιστά πολιτιστικό στοιχείο άμεσα και άρρηκτα και ιστορικά συνδεδεμένο με τη Μακεδονία ως ιστορικού πολιτισμικού χώρου.

Με αυτό τον επιθετικό προσδιορισμό που δηλώνει και διασφαλίζει τη γεωγραφική και μόνο προέλευση και ταυτότητα έπρεπε να επιμείνει η Ελλάδα να χαρακτηριστούν όλα τα των Σκοπίων· και η γλώσσα τους και η ιθαγένειά τους γιατί όχι και η εθνότητά τους. Μπορούν άνευ ζημίας της Ελλάδος να ονομάζονται «Μακεδονίτες Σλάβοι» ή απλώς «Μακεδονίτες». Οχι όμως «Μακεδόνες». Επρεπε να τους δίναμε να καταλάβουν καλά ότι το «μακεδονίτικο» μόνο μπορεί να τους ανήκει. Το «μακεδονικό» είναι αναφαίρετο ιστορικό κτήμα της Ελλάδας. Ετσι και μόνο θα είχε λογική ο μεγάλος εθνικός μας συμβιβασμός.

Ιωάννης Παπαδόπουλος

Θεολόγος

Η Eκκλησία κοντά στον άνθρωπο που υποφέρει

Κύριε Διευθυντά,

Στην Ευαγγελική Περικοπή τέσσερις από τους σημαντικότερους Μαθητές του Χριστού εγκαταλείπουν τα πάντα χωρίς δισταγμό κι αμφιβολία και θυσιάζουν τα πάντα για να γίνουν Μαθητές του Χριστού. Η Εκκλησία μας για να συνεχίσει σήμερα το έργον της με επιτυχία χρειάζεται ανθρώπους με τις ίδιες αρετές και με την ίδια αυτοθυσία.

Αυτό όμως είναι μόνο η μία διάσταση της επιτυχίας της Εκκλησίας μας στο σωτηριολογικό της έργον. Η δεύτερη πραγματικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τους σύγχρονους Ιεραπόστολους της Εκκλησίας μας είναι η διάσταση της οικουμενικότητας και παγκοσμιότητας του χαρακτήρα του ευαγγελικού της έργου. Η διακονία της Ιεραποστολής διακρίνεται σε εσωτερική για τη ποιμαντική φροντίδα όσων είναι ήδη βαπτισμένοι, αλλά και για τους μη βαπτισμένους που ζουν γύρω μας. Εξωτερική Ιεραποστολή είναι περισσότερο η ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας μας για όσους δεν έχουν ακόμη ακούσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, όπως συμβαίνει με τη διακονία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην αφρικανική ήπειρο, και τη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ασία και τη Λατινική Αμερική.

Η δεύτερη διάσταση του έργου της Εκκλησίας μας είναι η συνεχής προσπάθεια της να μεταφέρει το ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας προς όλους τους ανθρώπους, προς όλες τις εθνότητες, σε όλα τα πλάτη του πλανήτη μας.

Εις το παρελθόν εις το όνομα της θρησκείας και του χριστιανισμού έγιναν απάνθρωπα εγκλήματα εις βάρος μας και από τους φανατικούς μουσουλμάνους αλλά και από τους αδελφούς μας Ρωμαιοκαθολικούς και Αγγλικανούς και Προτεστάντες. Πρέπει να αφήσουμε τα τραύματα που ζήσαμε στο παρελθόν, με τον αλληλοσεβασμό και το πνεύμα της ανεκτικότητας της συνύπαρξης, διαφορετικά ανοίγουμε μεγαλύτερες πληγές που τελικά απειλούν τον αφανισμό μας. Μόνον αν αφήσουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγεί ο Χριστός έχουμε ελπίδες για να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο που θα μας οδηγήσει και στην αιωνιότητα του Παραδείσου. Το κριτήριο όμως αν είμαστε κοντά στον Χριστό είναι αν τα έχουμε καλά με τον διπλανό μας, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι «κατ’ εικόνα Θεού». Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας να λέμε ότι είμαστε κοντά στον Θεό και μακριά από αυτούς που αδικούνται και υποφέρουν.

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτης

Χαμένοι στη μετάφραση

Το γεγονός ανάδειξης του 2018 σε Ετος Μέριμνας Προσωπικού με χαροποίησε ιδιαίτερα, δυστυχώς όμως, ακόμη και σήμερα προσπαθούμε να μεταφράσουμε τόσο εγώ όσο και οι λοιποί συνάδελφοι τις εν λόγω εξαγγελίες (ανέξοδες κατά βάση), οι οποίες παραμένουν μέσα σε ένα ευρύτερο πνεύμα δημιουργικής ασάφειας της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ. Ως στρατιωτικοί λειτουργοί, εκ φύσεως, είμαστε πραγματιστές και δυσπιστούμε στις υποσχέσεις, δεδομένου ότι η Πολιτεία διαχρονικά επιλέγει να απαντά με περίσσευμα αλαζονείας και αυταρχισμού στα αδιέξοδα που η ίδια οδηγεί τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Καλούμαστε, κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες εργασίας, να παράγουμε το αδύνατον, προσπαθώντας να επιβιώσουμε μέσα στον εκμηδενισμό και στην αδιαφορία εκ μέρους της Πολιτείας. Τα όποια μέτρα δεν μπορεί να εξαντλούνται δίχως αντίκρισμα σε κατ’ επίφαση διευκολύνσεις και παροχές, αλλά πρέπει να έχουν μόνιμο αποτέλεσμα, χωρίς διαχωρισμούς, αποκλεισμούς, κατηγοριοποίηση, δίχως να δημιουργείται η αίσθηση ευνοιοκρατίας υπέρ συγκεκριμένων κατηγοριών προσωπικού.

Τα κενά του συστήματος που προκάλεσαν οι άστοχες και ανερμάτιστες αποφάσεις της Πολιτείας (με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση) καλούνται να καλύψουν ασθμαίνοντες οι υπόλοιποι «μη προνομιούχοι» συνάδελφοι», γεγονός που προκαλεί απογοήτευση και πίκρα.

Ας εστιάσουμε σε επιμέρους ζητήματα – στόχους, τα οποία αποτελούν «μικρές νίκες», πλην όμως όλα μαζί συντείνουν σε μεγαλύτερες επιτυχίες στον τομέα της μέριμνας του προσωπικού και χωρίς κανένα απολύτως οικονομικό κόστος, όπως:

n Τροποποίηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου μεταθέσεων με τη θέσπιση παλαιότερης υπουργικής απόφασης με την οποία προβλέπεται ειδική μεταθεσιμότητα για όλο ανεξαιρέτως το προσωπικό που έχει συμπληρώσει 30 έτη υπηρεσίας και υπό συγκεκριμένους όρους για όσους έχουν υπερβεί το 25ο έτος υπηρεσίας.

n Αναδιάρθρωση – συγχώνευση ή και κατάργηση των υπηρεσιών εσωτερικής ασφαλείας που δεν εξυπηρετούν επιχειρησιακές απαιτήσεις.

n Υιοθέτηση ενιαίας, σε διακλαδικό επίπεδο, κυλιόμενης βάρδιας με εναλλαγή ανά 8ωρο (3 βάρδιες ανά 24ωρο).

n Τροποποίηση του πλαισίου μοριοδότησης, προκειμένου να καθιερωθεί και το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα ως βασική και με βαρύνουσα σημασία παράμετρος μοριοδότησης στις πάσης φύσεως παροχές και διευκολύνσεις.

n Πλήρη εκμετάλλευση των λύσεων που προσφέρει η τεχνολογία (διαδικτυακή μάθηση, e-learning κ.λπ.) για περιορισμό της συνολικής διάρκειας και της φυσικής παρουσίας των στελεχών στα σχολεία σταδιοδρομικής φύσεως.

n Προσήλωση στη θεσμική νομιμότητα δεδομένου ότι ορισμένες διατάξεις ίσως εφαρμόζονται πλημμελώς ή επιλεκτικά, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με το ωράριο εργασίας.

Τα παραπάνω μέτρα θα ανυψώσουν το φρόνημα κάνοντας ακόμη και τον πλέον χαμηλόβαθμο συνάδελφο στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας να αισθανθεί πραγματικά υπερήφανος που αναγνωρίζονται η προσφορά του και οι δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζει.

Λοχαγός (ΕΜ) Στέφανος Κουκουράβας