Σαν προχθές, πριν από 22 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Από τότε και, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της παρακμής, αναστοχάζομαι συχνά την τόσο δύσκολη στην αρχή, αλλά και τόσο ελπιδοφόρα και δημιουργική στη συνέχεια, διαδρομή μαζί του, εκατομμυρίων Ελλήνων και Ελληνίδων. Από τις 3 Σεπτέμβρη 1974, ώς την άνοιξη της μεγάλης δημοκρατικής και κοινωνικής Αλλαγής και στη συνέχεια για άλλα 15 χρόνια ώς τις 26 Ιουνίου 1996, που η σορός του εναποτέθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Ανδρέας έφυγε. Το ΠΑΣΟΚ συνέχισε την πορεία του. Στη γραμμή που είχε ο ίδιος χαράξει ως πρωθυπουργός και πάλι, το 1993, μετά τις κοσμογονικές διεθνείς γεωστρατηγικές και οικονομικές ανατροπές που σημειώθηκαν στο μεταξύ. Στόχος της στρατηγικής εκείνης προσαρμογής του ΠΑΣΟΚ ήταν η ένταξη Ελλάδας και Κύπρου στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Ετσι, όταν η Ελλάδα αποκομμένη από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων και του δυσβάστακτου δημόσιου χρέους, αντιμετώπισε το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας, μόνον η ΕΕ και οι χώρες της ευρωζώνης ανταποκρίθηκαν, έστω και υπό την απειλή αρνητικών επιπτώσεων στις δικές τους οικονομίες, στο επίμονο αίτημα της χώρας μας για δανεισμό της. Η Ελλάδα σώθηκε λίγο πριν από τον γκρεμό! Το ΠΑΣΟΚ έκανε το πατριωτικό του καθήκον. Ο,τι ακριβώς θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δυστυχώς, τόσο η ΝΔ όσο και η κομμουνιστογενής Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκαν στο πατριωτικό τους καθήκον, αλλά –θλίβομαι που θα το πω –συνειδητά υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια. Συνέπηξαν το περίφημο, δήθεν, «Αντιμνημονιακό μέτωπο». Δαιμονοποιώντας στη συνείδηση των απλών ανθρώπων τον αγώνα διάσωσης της χώρας, σαν έργο ενός «Τσολάκογλου» και «Πινοτσέτ» Παπανδρέου και ενός κόμματος προδοτών και «Γερμανοτσολιάδων». Πού οδήγησαν τελικά τη χώρα το γνωρίζουν, γιατί το ζουν στο «πετσί» τους και θα το ζουν ώς το 2060 τουλάχιστον, όλοι οι Ελληνες.

Ηδη, όμως, ο κίνδυνος ενός νέου εθνικού διχασμού, είναι επί θύραις!

Μόνο αμνήμονες ή αφελείς αδυνατούν να κατανοήσουν πού οδηγείται και πάλι η χώρα. Οσοι έχουν στοιχειωδώς ενδιατρίψει στην κατοχική και μεταπολεμική ιστορία μας καταλαβαίνουν ότι το «εμφυλιακό» σύνδρομο, που αναζωπυρώνει και καπηλεύεται το «ιερατείο» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ό,τι καλύτερο για την αντισυσπείρωση των πιο ακροδεξιών στοιχείων. Η δράση τους υπηρετεί τη στρατηγική του. Την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σαν επικεφαλής ενός «προοδευτικού» μετώπου για την προστασία της Δημοκρατίας, που απειλείται από ένα… μαύρο μέτωπο, όχι μόνο της Ακροδεξιάς, αλλά και όσων δεν ενταχθούν στο «προοδευτικό»!

Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, ωθεί το εκκρεμές της βίας προς την Ακροδεξιά. Και κάνοντας διχαστική χρήση εθνικών ζητημάτων. Οπως το Μακεδονικό και το Αλβανικό που ακολουθεί. Η Ακροδεξιά ανταποκρίνεται ευχαρίστως! Και με το ίδιο δίλημμα: Ή αυτοί ή εμείς!

Αυτόν τον κίνδυνο λοιπόν, καλείται ν’ αντιμετωπίσει κάνοντας το δημοκρατικό, πατριωτικό του καθήκον για μια φορά, ακόμη, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη, η ηγεσία του, πρέπει να προχωρήσουν σ’ ένα Συνέδριο –αυτό που εκκρεμεί έναν χρόνο τώρα –ανασύνταξης. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάψει να απολογείται σ’ αυτούς που έπρεπε να είναι οι κατηγορούμενοι. Να απευθυνθεί στην κοινωνική του βάση. Είναι ανάμεσα στους ψηφοφόρους που, μεταξύ των εκλογών 2009 (ΠΑΣΟΚ 3.012.852 ή 43,92%) και 9/2015, όπου σημειώθηκε η τεράστια αποχή, έφθασαν τα 4.345.679. Για να οικοδομήσει ένα ανυπέρβλητο «ανάχωμα» στους «ετοιμοπόλεμους» του νέου Διχασμού. Με όσους θέλουν να συμπαραταχθούν μαζί του, μακριά από τα μέτωπα του Διχασμού.

Ο Απόστολος Κακλαμάνης είναι πρώην πρόεδρος της Βουλής

Τελευταία Νέα