Μεσολάβησαν 27 ολόκληρα χρόνια, που όλα πήγαιναν πολύ αργά στο μέτωπο του Σκοπιανού. Χρόνοι εκκλησιαστικοί και πρόοδος μικρή, στα όρια της ανύπαρκτης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και ξαφνικά, σε διάστημα μικρότερο ουσιαστικά των έξι μηνών, «κάτι» άλλαξε κι όλα άρχισαν να τρέχουν με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Ειδικά από τον Μάρτιο – Απρίλιο και μετά, το Σκοπιανό για τους μυημένους θεωρούνταν σχεδόν τελειωμένο –κλεισμένο. Ανεξαρτήτως του τι λεγόταν προς τα έξω, περισσότερο για λόγους εντυπώσεων και τίποτα παραπάνω.

Κι ακολούθησαν η συμφωνία, το διάγγελμα, οι αντιδράσεις και σήμερα η ψήφος εμπιστοσύνης, ως απότοκο όλων αυτών. Υπάρχει ωστόσο ένας κανόνας που λέει πως όταν τα πράγματα πηγαίνουν τόσο γρήγορα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κάποια στιγμή να ξεφύγουν κι από τον έλεγχο.

Γιατί το λέω; Θα ήθελα να σταθώ στο διάγγελμα του Πρωθυπουργού της περασμένης Τρίτης και ειδικά στην τελευταία αποστροφή της ομιλίας του. «Η Ελλάδα» είπε «πρωταγωνιστεί και πάλι στα Βαλκάνια ως η χώρα που ανοίγει δρόμους για την ειρηνική επίλυση διαφορών και τη δημιουργική συνύπαρξη των λαών. Και είμαι βαθιά περήφανος για αυτό. Και πέρα από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και εσωτερικούς υπολογισμούς, σήμερα μπορούμε όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Ελληνες να είμαστε περήφανοι».

Ας πει κάποιος στον Πρωθυπουργό ότι εδώ διέπραξε ένα μεγάλο λάθος. Γιατί άλλο να είναι κανείς πραγματιστής ή ρεαλιστής –ή όπως αλλιώς θέλετε να τον χαρακτηρίσετε –πολιτικός, όπως λέει ότι φιλοδοξεί να είναι ο κ. Τσίπρας, που λύνει ένα χρόνιο πρόβλημα, κι άλλο να λέει ότι από τη λύση όπου καταλήγει θα πρέπει οι άλλοι να είναι και υπερήφανοι.

Η παρούσα συμφωνία ασφαλώς και δεν μπορεί να κάνει υπερήφανους τους Ελληνες. Αποτελεί σαφώς μια κίνηση προς τα εμπρός, αφού η πληγή χρόνιζε κι εξελισσόταν σε γάγγραινα, αλλά θα ήταν παράλληλα λόγος να είναι κανείς και εθνικά υπερήφανος αν δεν χρειαζόταν να διευκρινίζει στο εξής ότι είναι Νοτιομακεδόνας, αν ζει, για παράδειγμα, στην Κοζάνη.

Συνεπώς, ναι, έχουμε λύση, ύστερα από 27 χρόνια ατέρμονης διαπραγμάτευσης, αλλά στο Μέγαρο Μαξίμου ας μην είναι και τόσο σίγουροι ότι ο «απλός Ελληνας», όπως τους αρέσει να αποκαλούν την κοινή γνώμη, είναι και «υπερήφανος».

Καταλήγοντας θέλω να πω ότι αυτό το πράγμα είναι που με προβληματίζει γενικότερα με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Προδικάζει, ή για την ακρίβεια λαϊκίζει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει την απόσταση από αυτό που ονομάζει «απλός Ελληνας». Ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι λύση χρειαζόταν, αλλά περήφανος δεν είναι και δυσαρεστείται έτι περαιτέρω όταν ακούει τον Πρωθυπουργό του να του λέει «να είσαι».

Τελευταία Νέα