Στους πολιτικούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τα δημοκρατικά ήθη, μια κατεξοχήν δημοκρατική διαδικασία, όπως είναι αυτή των εκλογών, προκαλεί ανεξέλεγκτη νευρικότητα. Είναι ακριβώς αυτή η νευρικότητα που διακατέχει ενόψει των εκλογών τον τούρκο πρόεδρο, έναν ηγέτη που όχι μόνο δεν εξοικειώθηκε με τη δημοκρατία, αλλά δείχνει να την απεχθάνεται κιόλας. Η νευρικότητα αυτή εξηγεί τους αμετροεπείς λεονταρισμούς του ίδιου και της κυβέρνησής του: αναζητώντας ακροατήριο στο εσωτερικό, ο «σουλτάνος» της Αγκυρας κλιμακώνει την ένταση στο εξωτερικό.

Η σχέση της συμπεριφοράς αυτής με τις τουρκικές εκλογές είναι τόσο προφανής ώστε προκαλεί απορία πώς ο υπουργός Αμυνας της χώρας μας ρίχνει νερό στον μύλο της τουρκικής προκλητικότητας με τις δηλώσεις του. Ποιο εθνικό συμφέρον υπηρετούν άραγε οι κορόνες του υπουργού και κυβερνητικού εταίρου; Ποιες εθνικές αξίες προασπίζεται πέρα από την προσωπική του ατζέντα; Και αν οι εκλογές φέρνουν νεύρα στην Τουρκία, τι συμπεράσματα μπορεί να εξαγάγει κανείς για έναν υπουργό Αμυνας που συγχέει την αναγνώριση της ΑΟΖ με τα χωρικά ύδατα για να φτάσει στο σημείο να προαναγγείλει την επέκτασή τους;

Είναι προφανές ότι από τη θέση στην οποία βρίσκεται ο κυβερνητικός εταίρος του Πρωθυπουργού προσφέρει κάκιστη υπηρεσία στην πατρίδα. Ο υπουργός φαίνεται να ξεχνά ότι εκπροσωπεί μια χώρα της ευρωπαϊκής οικογένειας. Μια χώρα που όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζει τις τουρκικές προκλήσεις με μέτρο και σοβαρότητα και όχι με κορόνες που υπονομεύουν τα συμφέροντα του έθνους.

Τελευταία Νέα