Τι κοινό έχει το τέταρτο Μνημόνιο με το δυστύχημα στο Αδενδρο Θεσσαλονίκης; Μα το έλλειμμα πολιτικής! Για την ακρίβεια, την έλλειψη μιας δημόσιας πολιτικής που έχει στόχους μέθοδο και αποτελέσματα και δεν είναι μόνο χειραγώγηση και εντυπωσιασμός.

Το τέταρτο μνημόνιο των Τσίπρα – Καμμένου είναι το επαχθέστερο όλων: με νέες περικοπές στις συντάξεις και μέτρα που προσεγγίζουν το εξωφρενικό ποσό των 5 δισ. εξοντώνει την κοινωνία.

Χωρίς την ύπαρξη συστήματος προστασίας των κοινωνικά ασθενέστερων και με ακμαιότατα πελατειακά δίκτυα, η χώρα πορεύεται κλυδωνιζόμενη σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.  

Η αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων μας και εκείνων που δημιουργεί η ανικανότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξαντλείται στη διαχείριση συγκεκριμένων μακροοικονομικών ανισορροπιών στη βάση της λιτότητας.

Η κυβέρνηση πορεύεται δύομισι χρόνια τώρα χωρίς στρατηγικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς που άναψαν τα ελλείμματα και τα χρέη. Δεν διαθέτει σχέδιο δράσης σε κανέναν τομέα πολιτικής, ούτως ώστε να αισθανόμαστε ασφαλείς, είτε από τις επιβουλές των γειτόνων είτε από τη διαπλοκή κομματικών και εμφωλευμένων ιδιωτικών συμφερόντων ή, έστω, από την αβελτηρία των ανίκανων και ιδεοληπτικών υπουργών.

Καμία διαχείριση ενός λογιστικού προγράμματος (όσο καλή ή κακή κι αν είναι) δεν απαντάει στο ερώτημα πώς θα διασφαλίσουμε στην επόμενη γενιά ένα καλύτερο μέλλον, πώς δεν θα κατασπαταλήσουμε το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο που παραμένει στη χώρα, πώς θα ανακτήσουμε τον δημόσιο χώρο από τις τυραννικές – ενίοτε δε και εγκληματικές – μειοψηφίες, πώς θα δώσουμε περιεχόμενο στην πολιτική διαφορετικό από εκείνο που οριοθετείται από τα εμπεδωμένα κομματικά συμφέροντα και τους πελατοκράτες πολιτικούς.

Οπως δεν διαθέτουμε ένα στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη, δεν διαθέτουμε και μια ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης καταστροφών (πολιτική προστασία). Η συζήτηση για το πρόσφατο συμβάν περιορίστηκε στο κατά πόσο έφτασαν έγκαιρα στον τόπο του δυστυχήματος τα κρατικά μέσα διάσωσης (που δεν έφτασαν).

Η διαχείριση της αντιμετώπισης της καταστροφής είναι, σαφώς, μια κορυφαία στιγμή του πολιτικού και διοικητικού γίγνεσθαι, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει ούτε τη φάση της πρόληψης ούτε τη φάση της αποκατάστασης. Στην Ελλάδα, η μεν πρόληψη δεν υπάρχει, αφού οι περιφέρειες στις οποίες έχει μεταφερθεί η αρμοδιότητα αντιμετώπισης των ανθρωπογενών και των φυσικών καταστροφών δεν διαθέτουν παρά κάποια γλίσχρα μέσα για τη διαχείρισή τους. Στην πρόληψη, 9 αρμοδιότητες πρέπει να ασκηθούν συντονισμένα από 45 φορείς! Ομοίως, στην αποκατάσταση εμπλέκονται 11 φορείς για να ασκήσουν 4 αρμοδιότητες. Οπότε, η κατάσταση κατά τη φάση της αντιμετώπισης του συμβάντος φαντάζει ικανοποιητική, αφού εκεί 11 αρμοδιότητες συν-ασκούνται μόνο από 17 φορείς!

Για να αποκτήσουμε μια αξιόπιστη πολιτική στην Ελλάδα, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η επιλογή της adhocracy μπορεί μεν να μας επιδαψιλεύει κάποια πρόσκαιρα οφέλη, αλλά δεν μας διασφαλίζει το αύριο. Εάν αυτό γίνει στο άμεσο μέλλον, ίσως να είναι το μοναδικό κέρδος από τις  καταστροφές που βιώνουμε.

Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι εμπειρογνώμων Δημόσιας Διοίκησης και πρώην βουλευτής με Το Ποτάμι

Τελευταία Νέα