Κάποτε το στερεότυπο του «από βορράν κινδύνου» –και κατ’ ακρίβειαν «εχθρού» –ήτο περίπου επικυρίαρχο εθνικό δόγμα. Με τα βόρεια σύνορα της χώρας ν’ αποτελούν αμυντικά όρια των έωλων ψυχροπολεμικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των δυο πόλων ισχύος. Κάτι όμως που παρεμπιπτόντως βόλευε και τις επιτόπιες ταξικές ρηγματώσεις. Ανατροφοδοτώντας τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που σοβούσαν. Και τα κατάλοιπα των οποίων εσιτίζοντο ακριβώς με αυτές τις ρητορικές. Εμποτίζοντας τις προοπτικές των μεταπολεμικών δεκαετιών.

Και αυτό μεν παρήλθε. Για να επανακάμψει αίφνης σήμερα επί άλλων επιπέδων, αλλά ως δείκτης πραγματικών αυτή τη φορά κινδύνων. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την ημέτερη γεωπολιτική επικράτεια αλλά σε σχέση με τη σταθερότητα και την ασφάλεια της σύνολης περιοχής. Και ιδιαίτερα τις νοτιοανατολικές παρυφές της Ευρώπης. Σε μια στιγμή, όπου αναπτύσσονται βίαιες συγκρουσιακές λογικές. Κι εκδηλώνονται αδυσώπητες πρακτικές, που εγκυμονούν προοπτικές εφιαλτικών ενδεχομένων. Με τις ηφαιστειακές εκρήξεις στο μεσανατολικό τόξο, να δημιουργούν προϋποθέσεις ακόμη και για παγκόσμιες συρράξεις.

Για την Ελλάδα βεβαίως μετρούν αμεσότερα: είτε όσα ευθέως επαπειλούν την εθνική της γεωγραφία είτε όσα συναπορρέουν ως παράπλευρες συνέπειες. Πέραν των προβλεπτών και απευκταίων μιας παρατεταμένης αστάθειας στη Βαλκανική. Που μπορεί να προκαλέσει έως και καταλυτικές δονήσεις σε όμορες περιοχές. Οπου επανεμφανίζονται θάλλοντα φαινόμενα ακραίων εθνικιστικών τάσεων. Οπως για παράδειγμα εκείνα της «Μεγάλης Αλβανίας». Που τώρα υποτρέπονται και αποκτούν απειλητικές διαστάσεις κι εκρηκτικό περιεχόμενο. Και όπως οι διατυπούμενες εξ ανατολών επικίνδυνες προθέσεις αναθεωρήσεως διεθνών Συνθηκών κι επαναγεωγραφήσεως γεωπολιτικών ορίων!

Οχι συμπτωματικώς, αφού από πλευράς της η Αγκυρα δεν απέκρυψε τις φιλοδοξίες στρατηγικής κηδεμονεύσεως του Κοσόβου και της Αλβανίας. Την οποία κι έχει πλουσιοπάροχα προικοδοτήσει αποκτώντας έτσι επιπλέον στρατηγικό πλεονέκτημα προς δυσμάς. Αφενός ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον ελληνικό τράχηλο. Και αφετέρου ως (εκδικητικώς) προκλητική σφήνα στα πλευρά της Ευρώπης.

Αλλωστε κανένας δεν αγνοεί το γεγονός ότι: Σ’ αυτά που εξελίσσονται σ’ αυτή τη ζωτική περιοχή και σε όσα σοβούν, «είχε (απ’ αρχής) το χεράκι της» η Αγκυρα. Ψαρεύοντας –ή θέλοντας να ψαρέψει –σε θολά νερά, που φροντίζει να συντηρεί. Με σχεδιασμούς, που ιχνηλατούνται «με την πρώτη» στις διατυπωμένες θεωρίες του νεο-οθωμανικού στρατηγικού δόγματος. Οπως τις κωδικοποίησε ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Και τις οποίες ο Ερντογάν έχει ως δείκτη εφαρμοσμένου μεγαλοϊδεατισμού. Που τον διέπει. Και με τον οποίον ευρύνει τους σχεδιασμούς, για ό,τι φαντάζεται ως αναγεννημένη τουρκική περιφερειακή ηγεμονία. Η έκταση της οποίας συμπίπτει με όλη τη διακεκαυμένη μεσανατολική ζώνη προς ανατολάς. Την ταραγμένη βαλκανική περίμετρο προς δυσμάς. Και το διαμορφούμενο ενεργειακό τοπίο προς νότον! Οπου ήδη με πειρατικές πρακτικές, δημιουργεί συνθήκες επανεισβολής του Αττίλα. Αυτά είναι αρκούντως ευκρινή σήματα κινδύνου. Που μόνον επιπολαίως οι εδώ θεσμικοί διαχειριστές και οι άλλοι του ηγετικού φάσματος θα υποτιμούσαν.

Τελευταία Νέα