Μας το θύμισε η συνάδελφος Μαρία Χούκλη με ένα έξοχο άρθρο της στα «ΝΕΑ», στις 3 Μαΐου. Πριν από επτά χρόνια η χώρα πτώχευσε. Και το κάδρο του Καστελλόριζου με τον Γιώργο Παπανδρέου να επιχειρηματολογεί υπέρ της μοιραίας προσφυγής για βοήθεια στους δανειστές σημαδεύει ακόμη και σήμερα το πολιτικό σκηνικό. Από τότε εξάλλου εισήλθαμε στο σπιράλ των δόσεων, των αξιολογήσεων και των επώδυνων μέτρων. Πολύ περισσότερο, εισήλθαμε σε ένα νέο τοπίο όπου το πολιτικό προσωπικό άλλαξε μοιραία. Νέες δυνάμεις προέκυψαν, οι παλιές ανασχηματίστηκαν. Ποιο πολιτικό κόμμα πλήρωσε περισσότερο το κάδρο του Καστελλόριζου; Προφανώς το ΠΑΣΟΚ. Ο δικός του αρχηγός έκανε την εκφώνηση εξάλλου. Και όμως. Παρότι οι ευθύνες του μοιράζονται το ίδιο –μέχρι το 2010 –για την πτώχευση της χώρας και τη συγκρότηση παρασιτικού μοντέλου ανάπτυξης του νεοελληνικού σχηματισμού, το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσε ακριβά. Κι ακόμη το πληρώνει. Αντίθετα με τη ΝΔ που παρά την επίσης σοβαρή της αποδυνάμωση διατηρεί τον ρόλο της βασικής δεξαμενής κατά της σημερινής διακυβέρνησης. Πολύ περισσότερο, που μετά το 2015 τείνει να ταυτιστεί με το άτυπο κόμμα του «ευρωπαϊκού συναγερμού».

Η επέτειος του Καστελλόριζου βρίσκει σήμερα το ΠΑΣΟΚ να εισέρχεται σε νέο κύκλο εσωστρέφειας. Πιθανά και τον μοιραίο για αυτό. Οι καιροί δεν συγχωρούν έριδες και εσωτερικούς καβγάδες. Καταλαβαίνω, για παράδειγμα, πως και οι δύο πλευρές του ΠΑΣΟΚ έχουν τα δίκια τους, αλλά προφανώς αυτό δεν αφορά σήμερα τον πολύ κόσμο. Καλός ο Ξεκαλάκης και ο Ανδρουλάκης ή ο Κεγκέρογλου, όμως δεν ξέρω κατά πόσο αφορά έναν άνεργο 35άρη με μεταπτυχιακό αν το ΠΑΣΟΚ οδεύει σε συνέδριο με ανοιχτές πόρτες ή κλειστά παράθυρα.

Κι όμως. Μέχρι να ξεσπάσει η νέα κρίση στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα πήγαιναν καλά. Η Φώφη Γεννηματά έδειχνε ικανή να συσπειρώσει ένα μέρος του κόσμου στο παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο. Και παρά τα εκατέρωθεν σφυροκοπήματα στο κόμμα της, διεξήγαγε για καιρό έναν σοβαρό διμέτωπο σε ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ διεκδικώντας γενναία μέρος του χαμένου Κέντρου.

Και; Οι εσωκομματικοί βυζαντινισμοί, αναπόφευκτοι για ηγεμονικά κόμματα, απαγορευτικοί για κόμματα σε κρίση ή ανασυγκρότηση, επανέφεραν την εικόνα ενός χώρου που σπαράσσεται για τις καρέκλες. Δεν είναι έτσι βέβαια. Το λάθος σήμερα καταγράφεται και στις δύο πλευρές της Χαριλάου Τρικούπη. Αντί να εξευρεθεί ένας νέος οδικός χάρτης για τα καταρρέοντα μεσαία στρώματα και τις υποτελείς τάξεις και να γραφτεί μια νέα 3η Σεπτεμβρίου των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων, η εικόνα παραπέμπει στο μελαγχολικό Καστελλόριζο του 2010.